Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 72

70
ÚRVAL
háls hans, en síðan þvermóðsku-
fullur, þegar tekið var í og reynt
að draga hann í átt að bílnum. Við
tosuðum honum áfram, þumlung
fyrir þumlung, tautuðum í sífellu
einhver meiningarlaus orð, og þeg-
ar einn og hálfur metri var eftir
að landróvernum, spyrnti hann öll-
um fjórum fótum við og harðneit-
aði að halda lengra.
Allt í einu sleikti Valerie handar-
bak sitt og rétti að þessum þver-
móðskufulla hausi, án þess að íhuga
áhættuna, sem hún tók. Ég hélt
niðri í mér andanum. Bóbó þefaði.
Síðan sleikti hann hendina. Hann
hætti að spyrna á móti, þegar Vale-
rie klóraði honum bak við eyrun.
Sorrel og Kester horfðu á, stór-
eygar eins og ég sjálfur.
„Vertu ekki hræddur, Bóbó,“
sagði Valerie. Svo sagði hún bros-
andi við mig: „Þú gerir þetta miklu
erfiðara fyrir hann með því að vera
hræddur við hann.“
Hún hvatti hann til að koma nær
bílnum og hann svaraði með því
að stökkva upp í.
’Ég batt kvarttommu nælonkaðal
við hálskeðju Bóbós, en í hinn end-
ann var hann festur neðan við aft-
urgluggann á landróvernum. Síðan
héldum við af stað. Um leið og við
lögðum af stað, æstist úlfurinn.
Hann hentist fram og aftur eins og
bandið leyfði og kippti í það af
slíku afli, að nælonið var farið að
lýjast, áður en við vorum komin
hálfan kílómetra. Eg sá að eftir
fáeinar mínútur myndi Bóbó slíta
sis lausan og komast til okkar ef
ekkert yrði að gert.
Ég stöðvaði bílinn, reyndi að
herða upp hugann og láta ekki sjá
hvað ég var óstyrkur, þegar ég
klöngraðist yfir framsætið og aft-
ur í. En úlfurinn gerði ekkert. Ég
var næstum búinn að festa keðj-
una hans beint við festinguna í
bílnum, þegar nokkuð gerðist, sem
ég stjórnaði ekki almennilega sjálf-
ur. Ég sneri höfðinu mjög hægt í
áttina að úlfinum, og allt í einu
var trýnið á honum, gríðarstórt og
illúðlegt, aðeins um 5 sm frá nef-
inu á mér.
Hann bretti grönum og kamp-
arnir sitt hvorum megin teygðust
upp og aftur. Mér fannst þetta allt
saman gerast óeðlilega hægt og
fann hvernig magi minn herptist
saman í skelfingu. É'g bjóst ekki
við lengri lífdögum. Ég hlýt að
hafa hörfað aðeins, því allt í einu
sá ég þykka, bleika tunguna koma
fram milli tannanna, síðan yfir
þær og í átt til mín, þangað til •—
því ég komst ekki lengra undan —
þessi stóra, vota tunga breiddist
yfir andlit mér í hlýjum og vina-
legum atlotum. í
„Frelsa oss frá illu . . .“ muldr-
aði ég. Svo lauk ég við að festa
keðjuna. Að því búnu klöngraðist
ég aftur fram í ekilssætið og vissi
nú, að þær vonir, sem ég hafði
bundið við Bóbó, voru ekki að öllu
leyti út í bláinn.
ÚLFAKYNNI. Það er ekki mark-
mið allra feðra að breyta lífi fjöl-
Skyldu sinnar í samræmi við lös
úlfahópsins. Það var heldur ekki.
tilgangur minn, þegar ég sótti Bóbó,
í því skyni að hafa hann hiá okk-
ur. En þegar hann kom, breyttist