Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 85

BÓBÓ: ÚLFUR í HÚSINU
83
upp eftir ósléttri heimreiðinni og
sá Bóbó þjóta æstan fram og aft-
ur. Ég fór upp á holtið til að heim-
sækja hann. Hann sentist í
kringum mig og rak snúðinn í átt
að andliti mínu. Svo glímdum við,
þar til hann hafði neglt mig niður
og ég gat ekki annað en hlegið að
því, af hve mikilli áfergju hann
sleikti andlit mitt. Þegar ég reis á
fætur og fór að heilsa Valerie og
telpunum, sem komu út úr húsinu,
tók hann með tönnunum um fram-
handlegg minn og vildi ekki leyfa
mér að fara, fyrr en við höfðum
glímt einu sinni enn. Þegar við vor-
um að borða kvöldverðinn komst
ég að því, að Bóbó hafði spangól-
að á hverri nóttu. Valerie var viss
um, að hann hefði verið einmana.
Ég hugsaði um fjarrænu augun í
dýrag'arðinum í London og þján-
inguna af því að vera innilokaður
og ég vissi, að ég gat ekki látið
Bóbó í dýragarð. Ég myndi halda
áfram með tilraunina og Bóbó
myndi deila fjölskyldulífinu með
okkur til fulls, eða að ég myndi
frelsa hann að eilífu með miskun-
samri byssukúlu. Það yrði að vera
byssukúla. Að irelsa hann í eigin-
legri merkingu myndi vera það
sama og dæma hann til hægfara
dauða. Hann hafði engan flokk til
að framfleyta sér og myndi aldrei
lifa lengi í villtu landi. Ekki gat
hann heldur gengið inn í flokk, sem
fyrir var, því flökkuúlfar, sem finn-
ast á yfirráðasvæði annars flokks,
eru yfirleitt rek.nir burtu, ef þeir
eru ekki drepnir.
Því mlsira sem ég velti þessu
fyrir mér, þeim mun augljósara var
það, að áíallið af því að verða vitni
að ylfingsdrápinu hafði leitt til
þess, að ég hafði ekki gert mér
grein fyrir aðalatriði þess, sem ég
hafði séð: í samfélagi, þar sem lífs-
afkoman er svo ströng, að jafnvel
eðlunin er stundum bönnuð öllum
nema stjórnendunum, hvernig gat
svona illgjarnt smákvikindi átt þar
heima? Fjandsamlegt viðmót hans
gagnvart systkinunum hlaut að
leiða til endalausra átaka, og ef
dæma mátti eftir því, sem ég hafði
séð af hegðun hans, hefði ekki
verið mikill friður í þessum hópi,
þar til annaðhvort hann eða leið-
togi hans hefði fallið. Með því að
ógna lögum og reglu ógnaði vlf-
ingurinn lífi allra í flokknum. Þann
ig var aftaka hans nauðsynleg fyrir
afkomu alls hópsins, ekki hið til-
gangslausa barnsmorð, sem mér
hafði fyrst fundist það vera.
Niðurstaða mín varð þess vegna
sú, dregin af þessum einstaka at-
burði, sem ég hafði orðið vitni að,
að ég gæti tæplega haldið áfram
með tilraunirnar, ef það leiddi til
þess að Bóbó skaddaði litlu stúlk-
urnar mínar, hvað þá banaði þeim.
Ég þurfti að gera frekari könnun
og áður en langt um leið hafði ég
aflað mér upplýsinga um úlfa, sem
farga afkvæmum sínum af sérstök-
um ástæðum. í hverju tilviki hafði
foringinn verið sá, sem hafði tekið
ákvörðunina og annaðist aftökuna,
og hin almenna skoðun var sú, að
tilgangurinn væri eins konar fjölg-
unartakmörkun, í því augnamiði að
hópurinn kæmist af.
Úr því að ég var foringi hóps-
ins heima, hlutu fjölgunarvanda-