Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 87

BÓBÓ: ÚLFUR í HÚSINU
85
Valerie ákváðum að aldrei, hversu
sakleysislegt, sem allt væri, mættu
litlu stúlkurnar vera einar hjá Bó-
bó.
„BÓBÓ PLOKKAÐUR." Vorið
hlýnaði og varð sumar og grasið á
holtinu varð skógur, sem við lék-
um okkur í. Algengasti leikurinn
var afbrigði af feluleik, þar sem
Bóbó faldi sig og eitthvert okkar,
sem lést ekki vita hvar hann væri,
kom af ,,tilviljun“ nálægt. Þá stökk
hann á fórnarlambið og skellti því
— í leik, sem hann tapaði alltaf
viljandi.
Nú, þegar ég hef fylgst með Bó-
bó í þrjú ár, er ég viss um að þessi
leikur er nauðsynlegur hlutur af
daglegu lífi úlfsins. Þótt flestir
hundar, eins og mennirnir, vaxi
upp úr bernsku.leikjunum, sýnist
svo sem úlfarnir haldi þessu atferli
alla ævina og grípi daglega til þess,
sér til ánægju, e. t. v. til að full-
nægja einhverri dýpri, sálrænni
þörf, sem er sambærileg þörf okk-
ar til tómstundagamans.
Þegar ekkert okkar hefur tíma
til að leika við Bóbó, leikur hann
sér einn. stundum svo klukku-
stundum skiptir. Einu sinni tók ég
tímann, þegar hann elti á sér skott-
ið í 40 mínútur Hann teygði sig
út á hlið með framhlutann, óend-
anlega hægt og fullur þolinmæði,
þar til titrandi skottið var rétt inn-
an seilingar. Þá skrapp skottið und-
an og hann elti það á miklum hraða,
hraðar og hraðar, þar til hann réði
ekki lengur við snúninginn. Þet,ta
endaði með því, að hann flúði í
uppserðarskelfingu undan skottinu.
s°m var að elta hann.
Áður en langt um leið hafði Bó-
bó eignast ýmiss konar leikföng:
Gamalt bíldekk, sprunginn strand-
bolta, elgshauskúpu og langa lykkju
af nælonkaðli. Hann varðveitti
þessa og aðra dýrgripi sína undir
bálkinum í kofanum. Hann tók þá
út einn og einn, stundum tvo og
þrjá, þegar hann ætlaði að leika
sér að þeim, en lét þá alltaf skil-
víslega á sama stað aftur, þegar
hann hætti.
Það var einhvern tíma í júlí,
þegar við Bóbó vorum að leika
okkur, að ég varð fyrir alvarlegu
áfalli, sem reyndist síðan búa vfir
vissurn verðlaunum. Ég hafði grip-
ið hnefafylli í feldinn á honum, til
þess að ná betra taki í glímunni.
þegar þessi hnefafylli af hári losn-
aði, mér til skelfingar, svo ég
missti takið. Eitt andartak flaug
mér í hug, að hann hefði fengið
einhvern sjúkdóm svo hann yrði
sköllóttur, en þegar ég skoðaði
þetta nánar far.n ég engan beran
blett, heldur aðeins flekk, þar sem
hárið var fölara, grófara og styttra.
Þá rann upp fyrir mér, að Bóbó
var að fara úr vetrarklæðunum. Ég
þreif í hann aftur og feldurinn
losnaði af eins og angóraull. Áður
en langt um leið hafði ég náð bolta
á stærð við vatnsmelónu og við
höfðum fundið upp nýjan, skemmti
legan leik. Næstu þrjár vikurnar
'ékum við okkur að því að „plokka
Bóbó“.
Góður granni okkar bauðst til
þess að spinna úr úlfshárunum og
við komumst að því, að með því
að blanda þeim saman við ull feng-
um við garn, sem var jafn miúkt