Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 89

BÓBÓ: ÚLFUR í IiÚSINU
87
og ég kastaði mér yfir Bóbó með
keðjuna í hendinni, skall hljóm-
tækjamagnarinn á gólfinu og brotn
aði með snarki og neistaflugi, sem
kveikti raunar eld í mottunni, en
sá eldur náði ekki að breiðast út,
þar sem ég var fljótur að kippa
tækjunum úr sambandi og slökkvi-
tæki var hendi nær. Meðan ég var
að því, hélt Bóbó innreið sína í
setustofuna. Áður en ég gat snúið
mér að honum aftur, hafði hann
rifið niður sex gluggatjöld með
gluggatjaldastöngum og öllu til-
heyrandi, af mestu kátínu. Hann
var stoltur og fjarska ánægður að
sjá mig, þegar ég loksins náði taki
á hálsbandi hans og skellti keðj-
unni í það. Hann var meira að
segja svo kotroskinn með sig, að
þegar ég reyndi að draga hann út,
lyfti hann öðrum afturfætinum um
leið og ég dró hann framhjá hæg-
indastól með nýju áklæði, og merkti
sér þetta nýfundna svæði.
Það var ekki að undra þótt Vale-
rie þætti sér stórlega misboðið. Hún
lét meira að segja í það skína, að
ef Bóbó tyllti fæti sínum framar
inn í húsið. flvtti hún úr því fvrir
fullt og allt. É’g átti ekki um ann-
að að velja en að gera við það, sem
hægt var að gera við, og kauna
nýtt í staðinn fvrir hitt, eins fliótt
oa auðið var. Eftir hæfilega töf, til
að láta alla jafna sig. á atburðin-
um, ásamt margvíslegum fullvrð-
ingum um að ég myndi fara að
öUu með miklu meiri gát í næsta
skinti, vonaðist ég til að geta tekið
Bóbó inn aftur.
Arinninn í andvrinu hjá okkur
er syn stór. að það er hægt að
ganga inn í hann. Þar er steingólf.
en hann er að öðru leyti hlaðinn.
Ég leigði mér gasdrifinn steinbor,
og dag nokkurn, þegar Valerie var
ekki heima, boraði ég í gegnum
steinvegginn og kom þar fyrir tólf
þumlunga bolta með auga. Þegar
Valerie kom heim, lá Bóbó frið-
samlega á mottunni framan við ar-
ininn, vel hlekkjaður við vegginn.
Að lokum lét Valerie undan síga
og ég kann henni mínar bestu
þakkir fyrir. Það var hin fallega
umhyggja úlfsins fyrir telpunum
okkar tveimur, sem hjálpaði mér
að vinna hana á mitt band. Við
höfðum Bóbó hlekkjaðan inni til að
byrja með, klukkutíma á dag eða
svo. Smám saman virtist nýjunga-
girnin varðandi þennan nýfundna
stað minnka, svo við leystum hann,
en fylgdumst með honum af mestu
vandvii'kni, meðan hann rannsak-
aði húsið. Hann merkti sér svæðið
tvisvar, en eftir að foringi hans
hafði gefið honum til kynna, svo
ekki varð um villst, að þvílík hegð-
un væri bönnuð í húsinu, lét hann
af öllu tilkalli til svæðisins og sætti
sig við að eiga aðeins mottuna fyrir
framan arininn, og við höfum öll
beygt okkur fyrir því.
AMMAN FLÚÐI. Það hafði tek-
ið meirihlutann af ári að leggja
grundvöllinn að umgengnisvenjum
okkar oe Bóbós. Við vorum eins
og könnuðir á framandi landi. þes-
ar við vorum að reyna að setia
okkur inn í huearheim úlfsins. Við
höfðum lært að skilia grundvallar-
re®lurnar og takmörkin og aðlagað
okkur þeim þannig. að við gátum