Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 119

HUNDURINN HENNAR FRU DONOVAN
117

*
*
\V
V!n
y
rú Donovan var mikið
/I\ /í\ /I\ /J\ /*\
^ á ferðinni. Það skipti
^5 ekki máli hvað var á
^ seyði í litla þorpinu
"•U okkar í Yorkshire —
brúðkaup, jarðarför eða
útsala — maður gat reitt sig á að
rekast á þessa litlu, gömlu og glað-
legu ekkju, með svörtu, lifandi aug-
un, sem ekkert fór fram hjá. Og
hún var alltaf með litla kjölturakk-
ann sinn í taumi.
„Gömlu,“ sagði ég, en hún hefði
getað verið hvað sem var milli 55
og 75 ára. Hún hafði að minnsta
kosti lífsþrótt langt fram yfir marg-
ar þær, sem yngri voru, því hún
tölti langar leiðir í nágrenni Darr-
owby til að þjóna þeirri ástríðu
sinni að fylgjast með. Margir litu
þessa fróðleiksfýsn hennar illu auga,
en óhamin forvitnin leiddi hana til
beinnar og óbeinnar þátttöku í öllu,
sem fram fór í þessum litla, norður-
enska bæ, meira að segja störfum
dýralæknisins.
Því meðal margra annarra hæfi-
leika var frú Donovan líka ,.dýra-
1æknir“. Ég get raunar sagt, að það
hafi verið einna mest áberandi
bátturinn í fari hennar. Hún eat
talað svo tímum skipti um lasleika
dvrsnna, og hana skorti ekki ráð-
in til úrbóta. Tvö helstu undralvf
James Herriot er dýraleeknir í York-
shire í Englandi. Fyrsta bók hans, All
Creatures Great ond Small, kom út í
kyrrþey árið 1972, en varð engu að síð-
ur metsölubók. Meðfylgjandi kafli er úr
annarri bók bans,, All Things Bright
and Beautiful, sem lítur út fyrir að fái
ekki lakari móttökur en sú fyrri.
hennar voru kraftaverkaduft og
hundasjampó, sem áttu engan sinn
líka til að gera feldinn skínandi
fagran. Hún hafði fágætan hæfi-
leika til að snasa uppi veik dýr,
og það var ekki sjaldan, sem hún
var á undan 'mpr á vitjiun til
þeirra. Þá var dökki sígauna-
kollurinn hennar lútandi yfir sjúkl-
inginn — sem ég hafði haldið að
væri minn sjúklingur — en hún var
þegar farin að skammta lyfin sín.
„Hann Herriot litli er svo sem
ágætur, þegar hann á að krukka í
beljur og þess háttar,“ sagði hún
viðskiptavinum mínum í trúnaði.
,,En hann hefur ekki hundsvit á
hundum og köttum.“
Henni var að sjálfsögðu trúað.
Hún bjó yfri hinu leyndardómsfulla
aðdráttarafli leikmannsins, og þar
að auki tók hún ekki greiðslu fyrir
ráðgjöf sína og lyf. Oft, þegar leiðir
okkar lágu saman, sagði hún mér
sætlega frá bví, að hún hefði nú
bara setið alla nóttina hjá hundin-
um hennar frú N.N., sem ég hafði
haft til meðferðar. Hún var viss
um, að henni tækist samt að bjarga
honum.
En hún brosti ekki, daginn sem
hún kom þjótandi inn á skrifstof-
una til mín og sagði með andköf-
um: „Dýralæknir! Þú verður að
koma undir eins. Það var ekið yfir
hundinn minn. Hjólið fór alveg yfir
hann.“
Eg var kominn á slysstaðinn eftir
þrjár mínútur, en fékk ekkert að
gert.
Frú Donovan féll á kné. Hún
strauk blíðlega um koll hundshræs-
ins og stríðan feldinn. ..Er hann