Úrval - 01.09.1975, Side 156

154
ÚRVAL
krjúpa þar við vatnskassahlífina.
Það var Rowena Brassey. Hún greip
í Sammy Scott og sagði: „Leggstu.
Það er brjálæðingur að skjóta á
okkur.“ Sammy Scott starði á hirð-
meyna og hugsaði: „Þetta hlýtur
að vera „Candid camera“ (sjón-
varpsþáttur, sem byggður er upp
á að blekkja fólk og mynda við-
brögð þess).
ÞEGAR IAN BALL var 19 ára,
fór hann að hafa efasemdir um
sjálfan sig. Þegar hann hafði lesið
sér til um sálsýki, leitaði hann til
sálfræðings. Honum fannst hann
vera ofsóttur, hugleiddi oft sjálfs-
morð, og heyrði ,,raddir“. Þegar
þetta hafði komið í Ijós, var hann
skráður með klofinn persónuleika,
ásamt hundrað og fimmtíu þúsund
öðrum bretum, sem haldnir eru
sömu einkennum, tilfinningalegu
iafnvægisleysi. Honum var boðið
iæknismeðferð, en hafnaði henni
þegar honum varð Ijóst, að þá
myndi hann þurfa að umgangast
aðra sjúklinga.
Árið 1969 trúði hann sálfræðina-
um við St. Mary Abbots siúkrahúsið
í Kensington fyrir þeirri ímyndun
sinni, að hann hefði sérstaka hæfi-
leika sem afbroiamaður. ,.Ef til vill
hefði verið hægt að komast að bví.
hvað hvildi á huga hans, ef við
hefðum náð góðu sambandi við
hann.“ sagði einn þeirra síðar. ,.En
bað var varla hægt að toga út úr
honum orð.“
utmn ÞÖGLT. ÞUNGLVNDT
Ton "Ra1! fnr st,a,'f úr starfi. Á fáum
^nm vann hann alls á siö stöðum.
Síðasta starf hans, sem hann hóf í
apríl 1970, var við útkeyrslu á fram
kölluðum filmum frá framköllunar-
fyrirtæki í Bayswater. Eftir því,
sem sjúkdómur hans ágerðist, varð
hann stöðugt einrænni. f septem-
ber 1972 fékk hann sjúkravottorð,
þjáðist þá af taugaveiklun og sál-
rænu þunglyndi. Hann hætti starfi
sínu og tók að iifa á sjúkratrygg-
ingum, sem voru tólf pund á viku.
Hann hélt til í einu herbergi við
Leinster Square í Bayswater og fór
sjaldan út úr því, nema til að fá
sér eina máltíð á dag, ævinlega í
mismunandi veitingastofum, svo
hann yrði ekki þekktur.
Einu gestir hans voru starfsmenn
félagsmálastofnunarinnar. Húsverð-
inum þótti maðurinn í herbergi 13
„heldur einmanalegur. Hann talaði
aldrei við neinn. Ef ég rakst ein-
hvers staðar á hann, gekk hann
ævinlega fram hjá mér og lét sem
hann sæi mig ekki.“
Ian Ball var svo sannarlega einn
í miðri stórborginni. Hann hélt
kyrru fyrir í herbergi sínu og lagði
niður fyrir sér mannránsáætlun-
ina, sem myndi gera hann auðugan.
Af tólf pundunum, sem hann fékk
á viku, borgaði hann 4,75 pund í
húsaleigu og leyfði sér að borða
fyrir tvö pund á viku! Afganginn
sparaði hann til að standa straum
af stofnkostnaði við afbrot sitt.
Þetta sparifé — 570 pund í seðlum
— gerði nú gúla á vasa hans, með-
an hann reyndi að slíta Önnu prins-
essu úr örmum eiginmannsins.
MEÐAL ÞEIRRA, sem sáu hvíta
Escortinn stöðva prinsessubílinn