Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1975, Qupperneq 43

HUGVEKJA
46
ur að stórþjóð — þar sem katólskir eiga a. m. k. helming
trúaðra, þar sem allar meginkirkjur mótmælenda eru öfl-
ugar og trúarbrögð Austurlanda rækt af stórum hópum,
og þar sem upp hefir risið á síðari tímum aragaúi háværra
sértrúarflokka — á ekki annars úrkosti til að gera trúfrelsið
að „lifandi“ bókstaf en að beita banni og hörku. Öðru
máli gegnir um smáþjóð, sem nýtur 1000 ára hefðar um
trúfélagslega samstöðu, þ. e. þjóðkirkju, sem þjóðareðlið
leyfir að sé ofstækislaus og víðsýn. Hún þarf ekki að beita
þvingun til að vernda trúfrelsi sitt. Allt, sem vantar, er það,
að börn kirkjunnar skilji yfirburði hennar sem trúskipu-
lags og styðji hana síðan og verndi með hollustu og mann-
dómi.
En sé þar til of mikils mælzt og fríkirkjan komi, þá er
margs að spyrja, sem ekki verður þó svarað að sinni.
Trú hefi ég á því, að hún mundi eiga einhverja menn
svo laginvirka, að takast mundi að telja ríkisvaldið á, að
veita styrk til minningarkirkju á Ljósavatni. Því að af sögu-
legum ástæðum er Þorgeir ekki séreign kirkjunnar.
Hvað skyldi verða um biskupsembættið? Una íslendingar
öðru en því, að það verði varðveitt með sæmandi reisn?
Endurreisn Hólastóls yrði að bíða — bíða lengi, e. t. v.
þangað til að landsmönnum hefir fjölgað um helming.
Miklu lengur þó, ef þjóðin verður limuð sundur í sértrúar-
flokka.
Vel á minnzt. Vegna þess stuðnings, sem hið opinbera
veitir þjóðkirkjunni, og með því að prestar hennar eru yfir-
leitt dável upplýstir menn, er hún helztur hemill gegn
ásælni erlendra sértrúarflokka. Heimild er fyrir því, að Jesú
frá Nazaret fannst ekki mikið til um trúskiptingaveiðar
þjóðar sinnar. En í slíkum veiðihug streyma til íslands „yfir
lög og lág“ sendimenn hinna og þessara trúfélaga, sumra
nokkuð nýbakaðra, og hér rís svo upp hver sértrúarsöfn-
uðurinn á fætur öðrum. Þessir flokkar eiga ekki óskipt
mál — að öðru leyti en því, að allir bera þeir fyrir sig bók-