Skírnir - 01.04.1906, Blaðsíða 94

Hitt og þetta.
Falsmynd Hannesar biskups Finnssonar, m. m. Framan
við Ný Félagsrit, niunda ár, (1849) er mynd, sem á að vera, eða hefir
látið verið svo sem væri mynd af Hannesi biskupi Finnssyni. En að
myndin sé ekki sönn mynd af honum, þar er til marks um bréf Stein-
gríms biskups Jónssonar til Jóns Sigurðssonar') 19. febr. 1845. Þar seg-
ir svo: „Eg sendi þér hér með 3 merkra manna myndir, sem eg hefi, lta
þá, sem þú vissir til, rauðkritar mynd af biskupi Hannesi eftir Sæmund
Holm, tekin úr höfði hans1 2 3 * * *) 1798 o: tveimur árum eftir hann dáinn.
Eg neita ekki að svipurinn helzt yfir enni og augabrúr líkist, en myndin
yfirhöfuð þykir mér óskapleg.11 — En fyrir llkinguna er ekki mikið gef-
andi, ef myndin „yfirhöfuð er óskapleg.“ Amma mín Yalgerður Jónsdóttir,
ekkja Steingríms biskups, seiuni kona Hannesar, sagði mér sama vorið og 9.
ár „Nýrra Félagsrita“ kom út, að hún sæi ekki að myndin líktist liið minsta
og kvaðst heldur ímynda sér, að hún gæti verið af Halldóri Finnssyni,
bróður Hannesar biskups.3) Að öðru leyti er til blað í handritasafni lands-
bókasafnsins með hendi Steingríms biskups, sem skráð er á lýsing Hann-
esar biskups á latíuu, og er lýsingin lauslega þýdd á þessa leið:
„Hannes biskup var gildur meðalmaður á hæð, vel vaxinn, þétt bygður
og réttur, og ei hið minsta farinn að verða lotinn þó kominn væri að
sextugu; hann hafði fallega hnöttótt höfuðlag og stuttan háls; hárið var
dökkjarpt, þykt og mikið og fór vel, ennið breitt og' kúpt nokkuð yfir
gagnaugum, augun blá og skarpleg og lítið eitt útstandandi, en augabrýrn-
ar i minna lagi, nefið beint og vörunum svo farið að neðri vörin var
í við þykkari en hin efri. Fremur var hann fölur yfirlits sakir van-
gæfrar heilsu, en alt andlitsfallið þannig, að út úr því skein svo mikil
mannúð, svo heilbrigður, fjörugur og þróttmikill andi að engum bland-
aðist hugur um, þegar í fyrsta áliti, að maðurinn væri slíkum kostum
gæddur. Þrýstinn var hann um herðar og brjóstið þreklegt, en hand-
leggirnir í grennra lagi, hendurnar smáar og fallegar og rak eg oft aug-
un í það að í löngutangar-nöglinni hafði markast eins og laut af hinu
fasta og stöðuga pennahaldi. Hann hafði netta fætur, en á annan fót-
1) Hjá Jóni Sigurðssyni hefir yfirgnæft áhuginn að ná i myndir
ísl. merkismanna og bjarga þeim; honum hefir ekki gengið nema gott
til þess; um hitt hefir hann þvi minna hugsað, hvernig þær væru, helzt
þegar ekki var á öðru völ og því varð að tjalda sem til var.
2) Þ. e. eftir minni.
s) „Þeir hefðu heldur átt að taka myndina af Jóni, syni mínum,
það hefði likst meir en þetta“, veit eg til að hún sagði við annan mann.
Hún útti við Jón Finsen, bæjar- og héraðsfógeta á Jótlandi, föður
Hilmars Finsens, landshöfðingja.