Skírnir - 01.04.1906, Blaðsíða 75

Ritdömar.
JÓN SVENSSON: Islandsbiomster. Köbenhavn 1906. V. Pios Forlag.
Landi vor, herra Jón Sveinsson, hefir ritað tvær greinar í hið
kaþólska mánaðarrit Yarden 1905. Er hin fyrri um forníslenzkar
bókmentir, en hin síðari er einkum endurminningar um ferð hans
hér fyrir nokkrum árum og loks lýsing á Heklugosum, Skaftár-
eldinum 1783 og landskjálftunum 1896. Fyrri greinina hefir hann
nú gefið út í bókarformi ásamt Gunnlaugssögu Ormstungu í þyð-
ingu N. M. Petersens. Kallar hann bókina Islandsblóm. Bendir
hann fyrst á, hve ófróðir Danir séu um fornbókmentir vorar, hve
oss þyki vænt um þær og hve áhugi vísindamanna á þeim, vi'ðs
vegar um heim, fari sívaxandi. Þá kemur yfirlit yfir fornislenzkar
bókmentir og styðst höf. þar einkum við Bókmentasögu próf. Finns
Jónssonar. Hann drepur á Eddukvæðin og kemur með niðurlag
Völuspár í danskri þyðingu, sn/r sér svo að hinum bókmentuuum,
einkttm sagnarituninni, tekur fram aðaleittkenni henttar og kosti.
Sýniskorn eru þ/ðing á köflum úr Gylfaginningu, Heimskringlu og
íslendings þáttur sögufróða. Ritið er vel skrifað og af mikilli ást
eg aðdáun á bókmentum vorum. G. F.
* * *■
TVÍSTIRNIÐ. Útgefendur: Jónas Guðlaugsson og Sigurður Sigurðsson.
I. Reykjavík. Prentsmiðjan Gutenberg. 1906.
Mikið mein væri það, ef ekki birtust n/jar stjörnur á bók-
mentahimni vorum jafttóðum og úlfurinn gleypir gömlu sólirnar,
eða þær dókna og slokna. Það ætti því að teljast. gleðiefni, hve-
nær sem n/ stjarna kemur í ljós, — ekki verðttr of bjart samt.
Tortrygnu meunirnir renna þó ekki alt af h/rtt auga til þeirra.
Þeir gruna hverja n/ja stjörnu um það, að hún sé tuugl eitt, sem
gangi í kriug um gamla stjörnu og fái alt Ijós sitt þaðan. Oft er
það svo, því miðtir. Varla munu þó stjörnuskygnir menn telja
»tvístirni« þetta undir þann flokkinn, þó það hafi ekki etin náð
þeim ljóma, sem vænta má að síðar komi í Ijós, ef vel viðrar. Eg
efast ekki unt, að hér eru tvær lysandi stjörnur konntar — tvö s k á 1 d.
Jónas er enn kornungur. Andlitið er ennþá slétt, og óvíst
hvernig drættirnir verða, þegar hann þroskast. Ekki reka hugs-
anir hans og form löðrnng n^^jungarinnar að lesandanum, en hann
kveður af miklum móði og mælsku og á sér auk þess þ/ða strengi.