Skírnir - 01.04.1906, Blaðsíða 44

140
Smáþjóð—stórþjóð.
Skírnir-
unnið þar fyrir mat sínurn. Með tímanum yrði ef til vill
einhver af íslenzku blóði þar stýrimaður.
Sjálfsagt yrði sá, sem héldi slikri uppgjöf fram i alvöru
og vafningalaust, undir eins af öllum flokkum talinn land-
ráðamaður, óalandi og óferjandi. Hann yrði talinn það
jafnt af þeim mönnum sem í einstökum landsmálum haga
sér eins og markmið þeirra væri uppgjöf þjóðernisins.
»Allir þykjast fróinir, en horflnn er kötturinn af búrhill-
unni«. Allir þykjast vilja sjálfstæði þjóðar sinnar, en
sagan sýnir, að margir hafa unnið á móti því af heimsku
sinni eða skammsýnni eigingirnd.
Á þann hátt leggja menn stundum með verkum
sínum stein eftir stein í musteri þess hjáguðs sem þeir
afneita í orði kveðnu.
En hér sem annarstaðar á við heilræðið: Sýn þú
trú þína í verkunum! Viljir þú varðveita sjálfstæðið,
þjóðernið, viljir þú láta það eflast og skírast, þá fylg
þú þvi einu fram sem miðar að þessu í raun og veru,
að öðrum kosti eru orð þín hljómandi málmur og hvell-
andi bjalla.
Þennan kost hafa heilbrigðar þjóðir á öllum öldum
tekið. Þær hafa kosið að berjast fyrir rétti sínum og
frelsi, hvenær sem á þær var ráðist. öllum var þeim í
sjálfsvald sett að gefast upp og gerast háður þjónn, eða
ánauðugur þræll, en þann kostinn hafa þær fyrirlitið,
meðan nokkur dáð var í þeirn. Heldur liafa þær kosið
að leggja líf sitt í sölurnar í baráttu gegn fjandmönnum,
heldur hafa þær sagt einum rómi:
Látum skifta guð giftu,
gerum hríð þá er þeim svíði!
Og hvers vegna eiga allar þjóðir, sem varist hafa ofur-
eflinu i lengstu lög, óskerta lotningu vora og ást?
Svarið fæst, er vér athugum, hvað sjálfstæðið er
hverri heilbrigðri þjóð. Vér verðum að skilja, hver
munur er á því að vera sjálfstæð þjóð og binu, að vera
undirlægja eða ósjálfstæður hluti annarar þjóðar. í stuttu