Skírnir - 01.01.1907, Blaðsíða 51

Rembrandt.
51
hafi hér haft hönd í bagga, enda átti Rembrandt marga
trygga yini, eins og t. a. m. Six, borgarstjóra í Amsterdam.
Lítil líkindi eru til, að verzlunin hafi gengið vel, en
samt komust þau nokkurn veginn af. Alt þetta hverful-
lvndi hamingjunnar bar Rembrandt með mestu þolinmæði.
Vinnan var huggun hans, og alt af vann hann frá morgni
til kvölds.
Til þess að hjálpa honum létu vinir hans hann gjöra
ótal myndir af þeim, og 1661 útvegaði einn þeirra honum
pöntun á stórri mynd af forstöðumönnum klæðakaupmanna-
gildisins (»De Staalmeesters«). Er sú mynd nú geymd í
málverkasafninu í Amsterdam og þykir ein af beztu mynd-
um hans, sumum finst hún jafnvel sú langbezta. A því
má sjá að ekki fór honum mikið aftur með aldrinum og
þó er hætt við, að sjón hans hafi verið farin að bila.
Um síðustu æfiár Rembrandts er lítið að segja. 1662
dó Hendrickje Stoffels að öllum likindum, þó ekki sé það
með vissu vitað. Þetta ár seldi sem sé Rembrandt legstað
þann er hann hafði keypt sér við hliðina á Saskiu í Oude-
kerk, og ætlar Michel að hann hafi gjört það til þess að
geta borgað greftrun Hendrickje í Westerkerk, því nú
bjó hann í þeirri kirkjusókn.
En þrátt fyrir sorg og fátækt heldur hann áfram að
mála ódauðleg listavei-k, sem ná út yfir rúm og tírna. A
málverkasafninu i Haag er þvílík mynd með ártalinu 1663.
Það er rnynd af Homer, gömlum og blindum, sem
kveður di'ápu (sjá myndina liér að framan). Það gæti
eins vel verið mynd af Agli SkallagTÍmssyni í elli, sem
hafi yfir Sona-torrek, því einmitt svona hugsum vér
oss fornan kappa, stórvaxinn andlega og líkamlega
og þar á ofan skáld. Hugmyndin hefir íklæðst holdi og
blóði og er þanxa svo lifandi, að við hlustum eftir, hvort
vér heyrum ekki orðin, sem koma fram af hinum hálf-
opnu vörum. Raunablærinn, sem hin blindu augu og
hærurnar leggja yfir hið rólega, svipmikla andlit, er átak-
anlegur og gleymist ekki þeim, sem myndina hafa séð.
4*