Skírnir - 01.01.1907, Blaðsíða 73

Kormakur og Steingerður.
73
Léttfæran skalt láta
— ljóst vendi mar Tósti —
móðan of miklar heiðar
minn hest und þér rinna;
makara’s mér at mæla
en mórauða sauði
um afréttu elta
orð mart við Steingerði.
Tósti kvað honum það mundu þykja skemtilegra. Fer hann, en
Kormakur situr að tafli og skemti sér. Steingerður kvað honum
betur orð liggja en frá var sagt. Sat hann þar um daginn. —
Tósti kemur af fjalli og fara þeir heim. Eftir þetta venur Kor-
makur komur sínar í Gnúpsdai að hitta Steingerði, og bað móður
sína að gera sér góð klæði, að Steingerði mætti sem bezt á hann
lftast. Dalla, móðir hans, kvað mannamun mikinn, og þó eigi víst
að til yndis yrði, ef þetta vissi Þorkell í Tungu.
Þorkell spyr nú brátt hvað um er að vera og þykir sér horfa
til óvirðingar og dóttur sinni, ef Kormakuv vill þetta eigi meir
festa; sendir eftir Steingerði og fer hún heim.
Kormakur lætur sér ekki bilt verða og venur nú komur sínar
í Tungu. Þar verður hann að eiga í höggi við menn, sem Þorkell
setur út til að glettast við hann og veita honum fyrisát. Lætur
hann þá fjúka í kviðlingum og fer sínu fram. Einu sinni lokar
Þorkell dóttur sína inni í útibúri, en Kormakur brýtur það upp
og sezt á tal við Steingerði. Þegar hann fer heim um kvöldið
lætur Þorkell þrjá rnenn veita honum fyrirsát; Kormakur fellir tvo
þeirra — þeir voru bræður — en Þorkell kemst ekki til hjálpar
þeim, því Steingerður tekur hann höndum. —• Þórveigu móður
þeirra bræðra rekur Kormakur síðan úr sveitinni. Hún kveðst
skuli launa honum með því, að aldrei skuli hann Steingerðar njóta.
Kormakur segir : j>Því muntu ekki ráða, hin vonda kerlingc
Síðan fer Kormakur að finna Steingerði jafnt sem áður, og
eitt sinn er þau tala um þessa atburði, lætur hún ekki illa yfir.
Kormakur kvað þá vísu og sagði að fyr sKyldu allar þjóðár renna
upp í móti en hann hafni hetini. »Mæl þú eigi svo mikið um«,
segir Steingerður, »margt rná því bregða«. En Kormakur byrjar
aðra vísu og spyr hana Itvern hún mundi kjósa sér að manni.
Steingerður botnar vísuna. Hann segist hún vilja, ef goðin og ör-
lögin væru sér góð. Kormakur segir: »Nú kaustu sem vera ætti;