Skírnir - 01.01.1907, Blaðsíða 45

Rembrandt.
45
Það er ekki að sjá að deilur þær og málaferli, sem
liann átti í við frændur konu sinnar út úr arfi hennar,
hafi truflað samkomulag þeirra hjóna. Þau voru sem
■einn maður og Rembrandt þótti meira fyrir þegar lagt
var ilt til konu hans, heldur en þó að honum sjálfum væri
hallmælt. Frændur hennar báru það sem sé út um hana,
að hún væri hégómagjörn og hefði þegar eytt öllutn arfin-
um í skart og dýrgripi, og varð Rembrandt svo reiður, að
hann fór í inál út úr þessum ummælum. En vera má að
Rembrandt hafi fallið þetta svona illa af þvi, að nokkuð
var satt í þvi. En ekki fóru peningarnir einungis í föt
og men á Saskiu. Rembrandt jós þeim út með báðum
höndum. Dani nokkur, Bernhard Keilh að nafni, sem var
lærisveinn hans, segir frá, að Rembrandt hafi verið á öll-
um uppboðum þar sem seld voru listaverk, fagrir munir
eða forngripir. Bauð hann þá undir eins svo hátt verð i
þá að engum datt í hug að bjóða á móti og sagðist hann
gjöra það, ekki einungis til að eignast hlutinn, heldur og
af virðingu fyrir listinni. Fyrstu hjúskaparárin flyktust
menn til hans til að láta hann gjöra af sér myndir, og
fékk hann frá 800—1000 kr. fyrir hverja mynd, en smám
saman fór að draga úr aðsókninni. Að svo miklu leyti,
sem séð verður, málaði hann einungis fjórar andlitsmyndir
árið 1637, tvær árið 1638 o. s. frv.
Himininn er ekki lengur skýjalaus og alt af sortnar
rneir og meir. Börnin hans deyja jafnóðum og þau fæð-
ast og Saskia er ekki lengur eins og hraust og brosleit og
hún var, er hann fékk hennar. 1640 deyr móðir hans,
sem honum þótti svo fjarska vænt um, og tveimur árum
(„Chi non ama il yino, la donna e il canto, un pazzo egli sara e
non un santo“).
A islenzku er hún á þessa leið:
Sá sem aldrei elskar vín,
óð né fagran svanna,
hann er alla æfi sin
andstygð góðra manna.
J. Th.