Skírnir - 01.01.1907, Blaðsíða 58

58
Eftir kristnitökuna.
aldarmaður« mikill. Víst má það til sanns færast, en í
fegursta skilningi orðsins hefir hann það verið. Einkum
sýnir friðgerðarsagan það í sögu Olafs helga. Kon-
ungurinn sendi Hjalta orð og bað hann koma á fund sinn.
Ætlar B. M. 0. að konungur hafl hugsað sér að nota hann
til þess að ráða ísland undir sig, en að svo hafi verið
sést ekki af sögunni; en hafl svo verið, þá heflr konung-
ur þó hlotið að skoða H. meiri vitsmunamann en í meðal-
lagi. Tvent er til um ferð Hjalta, sem liggur nær eða
næst, en það er að Olafur digri vildi njóta ráða Hjalta
til að styrkja kristinn rétt á islandi; svo og mætti ætla,
að konungur hafi þar hjá viljað nota hann við friðgerðina
við Olaf skautkonung. Og undarlega kemur ella við sagan
um félagsskap Hjalta og Bjarnar stallara, sem sagan lætur
hafa fengið þennan Islending til að vera sín önnur hönd.
Eg les svo »milli línanna«, að eitt af tvennu er ekki rétt
frásögnin, eða að samband þeirra félaga hafi verið ráð
kommgs, og að svo hafl verið benda skilnaðarorð konungs
við Hjalta: »Bæta mun þat til um ferð þessa, at þú farir
með þeim, því at þú heflr oft reyndr verit at hamingju«.
Mun konungur hafa vitað, að kunnleikar voru milli Hjalta
og Ingibjargar Tryggvadóttur, konu Rögnvalds jarls í Skör-
um. Þetta brást og ekki, því Ingibjörg tók Hjalta með
kostum og kynjum »ok hvarf til hans«, o: kysti hann, er
þau fundust. Ráðsnilli Hjalta kom og glæsilega fram við
hirð hins vandstilta Ólafs sænska, er var líkur Sigríði
stórráðu móður sinni að ofmetnaði, ekki síður en hatri til
Norömanna. Er fátt skoplegra en samtal og viðureign
Ólafs Svíakonungs og Hjalta. Ilöfðu og skáldin hin is-
lenzku vel í garðinn búið fyrir Hjalta og sagt konungi,
að H. væri mestur maður »á því landi«; lét konungur sér
það vel skiljast og alt féll í ljúfa löð milli þeirra. Auð-
vitað var það Þorgnýr lögmaður en ekki Hjalti né þeir
félagar, sem lægðu rosta konungs, en að Hjalta fórst mæta
vel þessi forsending er víst, enda leysti Ólafur Noregs-
konungur hann út með vingjöfum og blíðu að skilnaði
þeirra. Síðan getur ekki Hjalta Skeggjasonar í sögum