Skírnir - 01.01.1907, Síða 16

16
Darwinskenning og framþróunarkenning.
Hvernig skýrir hann þær? Hann leiðir þær af nátt-
úruvalinu, sem spretti af lífsbaráttunni og smám saman
safni fyrir þeim breytingum sem verða á einstaklingum,
svo sem af hendingu, og langoftast eru mjög litlar. Dar-
winskenningin er því fólgin í sameiningu fjögurra grund-
vallarhugmynda: 1. hugmyndinni um lífsbaráttuna; 2.
hugmyndinni um náttúruvalið; 3. hugmyndinni um sór-
eiginlegar breytingar, svo sem af hendingu; 4. hugmynd-
inni um smábreytingar, hægfara og samfeldar breytingar.
Að hafna einhverri þessara fjögurra hugmynda, það er að
hafna Darwinskenningunni að nokkru leyti. Að hafna
þeim öllum í senn, er sama sem að hafna Darwinskenn-
ingunni alveg.
En það má véfengja þær allar, og þær hafa allar
verið véfengdar, án þess að vegur framþróunarkenningar-
innar hafi að neinu orðið rainni. Þetta er fyrst og fremst
fyrir þá sök, að kenning Lamarcks hefir fengið nýtt líf
um siðastliðinn aldarfjórðung; og þar næst leiðir það af
ritum þeim um »stökkbreytingar«, sem De Vries hefir
gefið út fyrir nokkrum árum.
A. Ný-LamarcMngar. — Kenningu Lamarcks eins og
kenningu Darwins má liða sundur í ýmsar sjálfstæðar
greinir. Þessar greinir taka eiginlega hver við af annari
í þessari röð: 1. myndun nýrra tegunda er afleiðing af
breytingum þeim er verða á eðli og efnum u m h v e r f-
isins; 2. hún kemur af umbreytingum sem líkaminn
tekur í lífi einstaklingsins fyrir áhrif breyting-
anna sein á umhverfinu verða, og g a n g a þ æ r u m-
b r e y t i n gar að erfðum frá einni kynslóð til annarar
og safnast þannig fyrir; 3. þessar umbreytingar
verða ýmist meðvitandi eða ómeð vitandi,
meðvitandi hinum æðri dýrum, ómeðvitandi öðrum lifandi
verum. Af því, sem nú er sagt, leiðir, að Lamarck telur
tegundbreytingu sameiginlega (collective) frá upphafi, þar
sem Darwin telur hana fyrst og fremst séreiginlega. Og
háðir eiga þeir Lamarck og Darwin sammerkt i því, að