Skírnir - 01.01.1909, Blaðsíða 4

4
Skapstórar konur.
Þið vitið, hvernig því hjónabandi lauk. Hallgerður
var fengsöm og stórlynd, kallaði til alls þess, er aðrir
áttu í nánd og hafði alt í sukki. Fyrsta vorið er matar-
skortur í búinu. Bónda hennar þykir eyðslan gegndarlaus.
Hún svarar harðyrðum, kveðst ekki fara að því, þó að
hann hafl svelt sig til fjár og faðir hans. Maður hennar
reiðist, lýstur hana í andlitið, svo að hún verður sár og
blæðir. Höfðingjadótturinni verður svo skapþungt, að hún
ræður manni sínum bana.
Hallgerður var manni gefin annað sinn, og þá að
ráði og vilja sjálfrar sín. Þeim manni, Glúmi Olafssyni,
var hún góð kona. Sambúðin við hann hefir sjálfsagt ver-
ið bjartasta sólskinið á æfi hennar. En ólánið situr um
hana. Þjóstólfur fóstri hennar hefir verið henni eftirlát-
astur allra manna, þó að hann sé annars ofsamaður og
illmenni. Henni þykir vænt um hann. Hann hefir verið
rekinn burt frá föður hennar og leitar á náðir hennar.
Hún leggur hendur um háls manni sínum og biður hann
að lofa Þjóstólfi þar að vera. Hann hefir verið við því
varaður að taka þann mann á heimili sitt; en hann stenzt
ekki blíðu konu sinnar. Þjóstólfur reynist illa, spillir öllu
á heimilinu og hlífist við engan mann nema Hallgerði.
Einn dag hefir hann haft óvenju-mikinn ofsa í frammi við
Glúm. Glúmur hefir orð á því við Hallgerði. Njála lýs-
ir þvi, sem þá gerðist, af hinni mestu snild, þó að frá-
sögnin sé fáorð:
»Hallgerðr mælti þá eftir Þjóstólfi ok varð þeim þá
mjök at orðum. Glúmr drap til hennar hendi sinni ok
mælti: »Ekki deili ek við þik lengr», og gekk síðan í
braut. Hon unni honum mikit ok mátti eigi stilla sik ok
grét hástöfum. Þjóstólfr gekk at henni ok mælti: »Sárt
ert þú leikin ok skyldi eigi svá oft«. »Ekki skalt þú
þessa hefna«, segir hon, »ok engan hlut í eiga, hversu
sem með okkr ferr!«
Hann gengur í braut, glottir við og vegur mann henn-
ar. Svo mikið alvörumál hefir henni verið, að Glúmi væri
ekkert mein gert, þó að hann berði hana, að hún sendir