Skírnir - 01.01.1909, Blaðsíða 90

Erlend tíðindi.
•90
fæstir hnossið. Þá er sagt að maður tæki það til bragðs, að bjóða
mennina til leigu um alt að þriggja ára bil fyrir ákveðið kaup,
mjög lágt, og lánaðist það skár, en þá er sagt að maður þessi fengi
svo mörg bónarbréf frá mönnum, sem vildu selja sig á leigu, að
hann stofnaði til reglulegra söluþinga og frá New York var sent
svolátandi sín.skeyti 25. febrúar:
»200 verkamenn átti að selja í gær á opinberu uppboði í einni
kirkjunni. 165 seldust, en að 35 fengust engir kaupendur. Yinnu-
leysingjarnir stóðu þar á palli með svartar grímur fyrir andliti,
en á orgelið var leikið líksöngslag. Margar konur, sem á horfðu,
gátu ekki varist tárum. Gamlan mann slitinn og gráhærðan vildi
enginn kaupa, en mannvinur einn tók hann loks fyrir 1 dollar um
vikuna«.
Svona var símað og er það líkast þrælasölu.
En samtímis þessum atvinnuskorti, hungri og klæðleysi standa
vöruhúsin full af matvöru, klæðum og hvers kyns nauðsynjum,
sem alt bíður óselt einmitt af því hinn fjölmenna sjálfbjarga verka-
lyð skortir atvinnuna til að afla sér kaupeyris. Vörurnar grotna
niður og ónýtast í húsunum, en þeir veikjast og farast jafnvel úr
hungri, sem þessar vörur voru ætlaðar. Ofugri en þetta hefir
engum manni hingað til iánast að hugsa sór hagi mannkynsins á
þessari jörð. Á vistinni hjá Belsibupp er þó sá himneski muuur,
að þar hefir enginu neitt.
Hingað til hafa auðvaldarnir, sern ráða ríkjutium, ekki þurft
attnað en loka augunum eða bæna sig þegar Glámsaugun litu á þá
úr skugganum, en næstliðin ár synist þessi spurning vera orðin
töluvert áleitin við marga: »Hvað verður til bjarga ef hungrið og
kúgunin siga þessum lýð á oss og forðabúr vor?« Gamla svarið
var þetta: »Við sendum herinn á þá og skjótum þá niður«, en á
því er sá hængur, að þessi her, sem skjóta skal, er einmitt synir,
bræður, mágar og náfrændur þeirra manna, sem skjóta á fyrir það,
að þeir fá ekki að vinna, og þeim er nú gert þetta ljósara dag
frá degi. Hingað til hefir auðvaldið treyst því, að efnuðu borgar-
arnir reyndust þvl trúir og synir þeirra í hernum; þeir sæju sér
borgið efnalega, yndu við sitt og óttuðust breytingar og byltingar,
en þessa síðustu mánuði hafa einmitt efnuðu borgararnir leut í
sömu atvinnuleysis-fordæmingunni og gengið mjög í sveit jafnaðar
manna bæði meðal Breta og Þjóðverja og sennilegt, að það sé ekki
síður vestan hafs.