Skírnir - 01.01.1909, Blaðsíða 50

50
Vistaskifti.
— Við ættum að geta gert það líka, sagði Þorgerður?
Hjartað í mér tók að slá af óvenjulega miklum hraða.
— Sveinn á Bergi vildi fá hann.
— Fyrir hvað?
Þorgerður var hætt að spinna. Hún laut áfram og
starði á Jón áfergjulega.
— Tuttugu krónum minna.
Þetta var þá undirboð!
Mér var ýmist heitt eða kalt af æsingunni. Hvers
vegna sagði Jón ekki umsvifalaust, hvernig farið hefði?
Hvers vegna lét hann toga hvert orð út úr sér?
— Og bölvaður! sagði Þorgerður. . . . Þú hefir gengið
að því. Auðvitað hefirðu gengiðaðþví! . . . Gekstu ekki
að því? . . . Hvers vegna í fjandanum svararðu ekki,
maður? . . . Hafirðu ekki gengið að þvi, þá göngum við
að þvi nú.
Mér sýndist Þorgerður belgjast öll út af áfergjunni.
— Þórarinn í Dal vildi fá hann, sagði Jón.
Eg vissi, að Þórarinn í Dal var maður fölleitu
konunnar, sem hafði talað við mig við lækinn. Eg vissi
varla af mér. Eg spratt upp af rúminu, gekk að rokk
Þorgerðar, studdi mig á hann og góndi framan í hana,
eins og afglapi. öll hræðsla við hana var horfin undan
æsingunni. Og öll hugsun líka. Ekkert eftir, annað en
einhver óljós meðvitund þess, að nú væri verið að hrinda
mér til beggja hliða — og að öðrumegin væri himnaríki,
en hinumegin helvíti.
— Fyrir hvað? sagði Þorgerður.
Ekki held eg, að nokkur lifandi maður hafi nokkurn
tíma áður getað verið jafn-lengi að taka í nefið eins og
Jón þá.
Loksins kom hann með það.
— Fyrir ekkert, kelli mín. Ekki nokkurn skapaðan
hlut. Ekki hálfan eyri. Ekki eitt iambasparð.
Þorgerður sat hreyfingarlaus og orðlaus drykklanga
stund. Þá hratt hún mér frá rokknum og spann eina