Skírnir - 01.01.1909, Blaðsíða 1

Skapstörar konur.
Alþýðuerindi.
Margar eru þær konur í í'ornsögum okkar, sem okkur
íslendingum heíir fundist mikið til um á einhvern veg,
margra kvenna, þar getið, sem hafa laðað hug okkar eða
fælt hann. En óhætt tel eg að íullyrða það, að mest höf
um við hugsað og talað um þrjár þeirra.
Þessar konur eru þær Hallgerður Höskuldsdóttir lang-
hrók, Bergþóra Skarphéðinsdóttir og Guðrún Ósvífurs-
dórttir.
Þessar fornkonur hafa læst sig inn í huga okkar öll-
um öðrum fremur, af því að lýsingar þeirra eru svo ljós-
arísögunum-—vér verðum svo mikils vísari um þær— af
því að ástríðumagnið ersvo mikið í lífi þeirra, og af því
að söguhöfundarnir skilja við þær svo óvenjulega eftir-
minnilega undir æfilokin eða í þeim.
Síðast er okkur sagt það af einni þeirra, eða gefið
í skyn að minsta kosti, að hún hafi gerst fyigikona eins
hinna mestu varmenna, sem getið er um í fornsögum
okkar.
Við aðra er skiiið á tindi ástríkisins og trygðarinnar.
Hún gengur sjáifviljug til hvilu með manni sínum, þegar
híbýii hennar standa í björtu báii utan um hana.
Þriðja konan býr við auð og sæmd í elli sinni. En
hugurinn er fullur af harmi. Hún er löngum um nætur
að kirkju á bænum sínum. Og þá grætur hún heitum
tárum.