Skírnir - 01.01.1909, Blaðsíða 71

Kvenréttindahreyfingin í Ameríkn.
71
blaðanna »Lily«, »Una«, »Libertor« eða »Standard«, til að
taka að sér málefni okkar ekki síður en þrælamálið.
Við höfðum sömu áhuga- og hugðarmál. Við vinnu-
skiftinguna bættum við hvor aðra upp. Hún gengur til
botns og athugar öll smáatriðin. Eg tek fljótara yfirlit yflr
heildina. Eg rita betur. Hún er betri gagnrýnir. Hún
útvegar skýrslur um viðburði; eg sé um formið og málið.
Báðar höfum við sameiginlega komið með þær röksemdir,
sem standa óhraktar um allar aldir«.
Margt er það, sem þessum fyrstu kvenréttindakonum
var fundið til foráttu, en ekkert var þó, sem þær voru
jafnmikið svívirtar fyrir eins og fyrir Bloomabúninginn.
Um hann urðu allir á sama máli, karlar og konur, blöð
og kennimenn. »Blooma«-búningurinn var tilraun til að
fá hentugan og hollan búning handa konum, bæði til
vinnu og ferðalaga. Þessi búningur var víð treyja og pils,
sem náði ofan á kné, með síðum, víðum buxum undir.
Sömuleiðis höfðu »Blooraarnar« stuttklipt hár. Búningur-
inn er kendur við Amalíu Bloomer, sem fyrst tók hann
upp til að vera í honum og mælti með honum í viku-
blaðinu »Lily«, sem hún gaf út.
Það var þó ekki hún, heldur hin fríða dóttir auð-
mannsins Gerritt Smiths, sem kom búningnum á framfæri.
Hún tók hann upp, þegar faðir hennar var þingmaður í
sambandsþinginu í Washington, og gekk í honum innan
um helzta fólk bæjarins. Svo tók Mrs. Stanton, sem var
frænka hennar, búninginn upp og ýmsar fleiri. En aldrei
urðu Bloomarnar yfir 100 í Ameríku, og meðal þeirra
voru margar af helztu forvígiskonum kvenréttindanna:
Mrs. Stanton, Miss Anthony, Mrs. Bloomer, Mrs. Wright
Davis, Lucy Stone og Sarah og Angelina Grunke. Þess
vegna var búningurinn kendur við kvenréttindakonurnar
og talinn merki kvenréttindamálsins, þótt þær bæru hann
að eins tvö ár i hæsta lagi, nema Mrs. Miller og Mrs.
Bloomer héldu honum frá 1851 til 1858.
Frá þessum búningi stafar sú hugmynd, að kven-
réttindakonur séu ókvenlegar, með stutt hár og andhælis-