Skírnir - 01.08.1912, Síða 52

242
Úr ferðasögu.
en ef til vill missýndist mér ekki eins. Hefir hver til
síns ágætis nokkuð. Margir lögregluþjónar verða á vegi
manns inn í þinghúsið, og sumir líkari tröllum en mönn-
um, og vildu vita erindið. En allir blíðkuðust þegar eg
sagði að einn af lávörðunum (Avebury lávarður, sem áð-
ur hét sir John Lubbock, og eg hefi sagt nokkuð frá i
»Lögréttu« einhverntíma) hefði stefnt mér til fundar við sig.
I bréfi því sem eg skrifaði »Lögréttu« frá Lundúnum, lá mér
víst við að taka Avebury lávarð til jafns við Snorra
Sturluson, en eg hefi áttað mig betur á Englendingum og
Islendingum síðan, og sé að slíkt nær engri átt, svo mik-
ill maður sem Avebury er; mun hann vera lærðastur allra
lávarðanna, en 550 eru það, sem eiga sæti í efri máls-
stofunni, og eitthvað af því biskupar. Hefir forseti deild-
arinnar 180,000 kr. í árslaun. Mikill meiri hluti hinna
göfugu lávarða var fjarverandi, og það því miður ýmsir
hinir frægustu, eins og Rosebery jarl, sem minnir mig
ofurlítið á Mörð Valgarðsson eða frænda hans Gizur jarl,
þó að hann kvæntist gyðingastúlku, og það sé fjarri mér
að vilja kenna hann við nokkurn níðingsskap svipaðan
þeim, sem Islendingunum varð á. Lávarðarnir voru ann-
ars að tala um hesta, af þó nokkru kappi, og enginn
fremur en Landsdowne lávarður, sem hermálaráðherra var
í Búaslríðinu og einna auðgastur er í lávarðasveitinni.
Margir lávarðarnir eru, eins og við er að búast, höfðing-
legir menn, fríðir sýnum og heilsugóðir að sjá, eins og
þeim er sízt þakkandi flestra manna, þar sem þeir eru
aldir upp í einhverjum beztu húsalcynnum sem til eru á
Englandi, við bezta fæði sem þar er kostur á, beztu lík-
amsæfingarnar og sjálfsagt bezta kvenfólkið. Ekki má eg
gleyma að geta þess. Byron, sem var undarlegur svanur
í þeirri sveit, hefir lýst sumu því kvenfólki, sem lávörð-
unum er til yndis og ama í »Don Juan«. Af ódauð-
legri snild auðvitað. Það er eitt af því sem mér hefir
þótt leiðinlegast um bókmentir, hvað Don Juan er enda-
sleppur líkt og Satyricon hans Petroníuss, sem dálitið, eða
réttara sagt, meir en lítið svipar til Byrons. En þó var