Skírnir - 01.08.1912, Qupperneq 84

274
Peningakista keisarinnunnar.
nú finst honum arfurinn minni en hann hafði búist viðc,
»En þá á hann þó eitthvað vístc, sagði keisarinnan. »0-
já«, sagði presturinn, »en þegar hann hefir peningana
handa á milli, þorir hann ekki að ráðast í nein stórvirki,
af því hann er hræddur um að þeir hrökkvi ekki til«. —
»Það þyrfti þá eitthvað óþrjótandi til að hjálpa ykkur íi
Heyst«, sagði keisarinnan. — »Það er meiningin«, sagði
presturinn, »þar er óendanlega mikið að gera, og ekkert
verður gert fyr en menn vita að af óendanlega miklu er
að taka«.
Keisarinnan hélt áfram, þangað til hún fann hafnsögu-
foringjann í Miðkirkju (Middelkerke) og gat spurt hann
tíðinda þaðan. — »Eg veit ekkert öðru nýrra«, sagði hafn-
söguforinginn, »nema það að Jan van der Meer og Luca
Neerwinden eru nú komnir í hársaman*. — »Nei, er það
satt?« »Já, þeir hafa fundið þessi þarna þorskamið, sem
þeir hafa báðir verið að leita að alla sína æfi. Þeir höfðu
heyrt fornar sagnir um miðin, og róið um allan sjó til að
leita þau uppi, og alla tíð verið beztu vinir, en nú þegar
þeir hafa fundið miðin, eru þeir orðnir óvinir*. — »Þá
hefði farið betur, ef þeir hefðu aldrei fundið þau«, sagði
keisarinnan. — »Já«, sagði hafnsöguforinginn, »víst hefði
þá farið betur*. — »Það sem ætti að hjálpa ykkur í Mið-
kirkjuc, sagði keisarinnan, »það yrði þá að vera svo vel
falið, að enginn gæti fundið það«. — »Einmitt það«, sagði
hafnsöguforinginn, »vel falið yrði það að vera, því ef ein-
hver fyndi það, þá yrði tómur fjandskapur og þref út af
því, eða þá að því yrði undir eins eytt, og þá væri sú
dýrðin úti«.
Keisarinnan andvarpaði, og fann að hún gat ekkert
gert. Svo fór hún í kirkjuna, og allan messutímann kraup
hún á kné og bað, að sér mætti engu að síður auðnast
að hjálpa fólkinu. Og, með yðar leyfi, samborgarar, í
messulok varð henni það ljóst, að betra væri að gera lítið
en ekkert. Þegar fólkið kom út úr kirkjunni, nam hún
staðar á kirkjutröppunum og ávarpaði það.
Aldrei fyrnist það neinum manni í Vesturflandri hvern-