Skírnir - 01.08.1912, Síða 85

Peningakista keisarinnunnar.
275
ig hún þá var ásýndum. Fögur var hún sem keisarinna,
og klædd var hún sem keisarinna. Hún bar kórónu á
höfði, og skikkju á herðum, og hafði veldissprota í hönd.
Hárið var kembt hátt og stráð hvítum salla, og undið
hlaði tneð stórum, dýrindis perlum, sem gægðust fram
milli lokkanna. Hún var klædd í rautt, ljómandi silki, og
allur var búningur hennar lagður flæmskum kniplingum.
Hún hafði rauða, hælaháa skó, með stórum gimsteina-
spennum yfir ristina. Svona lítur hún út enn í dag, þeg-
ar hún gegnir stjórnarstörfum í Vesturflandri.
Nú ávarpaði hún strandamenn og sagði þeim vilja
sinn. —
Hún sagði þeim hvernig hún hefði velt því fyrir sér,
hvað helzt yrði þeim til hjálpar. Hún sagði að þeir vissu
það líklega, að ekki gæti hún haldið haflnu í skefjum eða
heft storminn, og að ekki gæti hún stýrt fiskitorfunum
upp að ströndinni eða snúið melgresinu í hveiti. En það
sem hún, vesöl kona, gæti gert fyrir þá, það skyldi
verða gert.
Þeir lágu allir á hnjánum meðan hún talaði. Aldrei
höfðu þeir áður fundið svo milt og móðurlegt hjarta slá
fyrir þá. Keisarinnan talaði þannig um hið erfiða líf
þeirra, að þeir fóru að gráta yfir meðaumkun hennar.
En nú, sagði keisarinnan, hefði hún einsett sér að
eftirláta þeim peningakistuna sína með öllum þeim fjár-
sjóðum sem í henni væru. Það væri gjöf sín til handa
þeim öllum sem byggju þar úti á sandhólunum. Það væri
eina hjálpin sem hún gæti í té látið, og hún bað þá að
fyrirgefa að hún væri svo litil. Og tárin stóðu í augun-
um á henni líka, þegar hún sagði þetta.
Hún spurði þá nú hvort þeir vildu lofa þvi og sverja
það, að þeir skyldu ekki grípa til sjóðsins fyi en vand-
ræði þeirra væru orðin svo mikil, að þau gætu ekki verri
orðið. Og enn fremur, hvort þeir vildu sverja, að þeir
skyldu láta hann ganga að erfðum til eftirkomenda sinna,
ef þeir þyrftu ekki sjálfir á honum að halda. Og loks
bað hún hvern einstakan mann að sverja, að hann skyldi