Ný félagsrit - 01.01.1871, Blaðsíða 123

Um stjórnarmálið.
123
verfeum því afe leggja allt kapp á, er aí) sanna kröfur
vorar, og anna&hvort aö fá þær vi&urkenndar sem réttar-
kröfur, ebur þá borgabar meb innstæbu, svosem eign
vora. þegar ekki er tekiB tilbobi voru, um ab sættast
uppá 60,000 rd. árgjald, e&a innstæ&u þess borgaba í
skuldabréfum, þá er aubsætt, ab vér eigum ab setja upp
kröfur vorar eins og þær eru sig til afdráttarlaust, og
færa rök fyrir þeim. þaS sem borgab ver&ur í árgjöld
fyrst um sinn gengur uppí fjárkröfur vorar, og ver&ur
þar meb tekib fullt tillit til þess í skuldaskiptunum. En
hitt eigum vér ekki ab láta aptra oss, þ<5 vér heyrum ab
ekki sé til neins a& halda vi& fjárkröfum þessum, því
þær fáist aldrei, því þegar kröfunum er haldib fast, og
sannanir fyrir þeim oröriar vissar og fastar, þá getur
enginn vitab nema tí&irnar breytist, svo a& vér vildum
miki& gefa til afe hafa kröfur þessar, þd aldrei væri nema
á pappírnum.
Vér getum sagt þa& sem almennan dóm um lög þessi, a&
þau eru a& vísu í sörnu stefnu og sama anda eins og frumvörp
stjórnarinnar og ríkisþíngsins 1868 og 1869, en þau eru
svo miklu li&legri og þý&ari a& forminu til, heldur en
frumvarp stjórnarinnar til alþíngis 1869, a& vér höfum
enga ástæ&u til a& i&rast eptir, þó alþfng kasta&i því, og
þó þa& hef&i verife teki& me& breytíngum þeim, sem hinir
konúngkjörnu þíngmenn stúngu uppá og framfylgdu, þá
hef&i þa& ekki jafnast vi& þetta, einsog þa& er nú. Hef&i
alþíng gengife a& því eins og þa& var, me& breytíngum
hinna konúngkjörnu, þá hef&i þa& verife mi&ur rá&ife, og
má þa& vera oss til vi&vörunar eptirlei&is. Vér eigum
aldrei, af ótta fyrir stjórninni e&a af tómri sáttgirni, a&
gánga a& því, sem vér getum séö fyrirfram, a& er landi
voru ekki bo&legt, og vér getum ekki sta&izt vi&; getum vér