Ný sumargjöf - 01.01.1859, Page 110

110
Wallenstein ljet heldur ekkcrt það ógert, sem til
verður ætlast af aðgætnum hershöfðingja. Hann var
svo þjáður af gikt í fótum, að hann gat ekki setið á
hestbaki nema með óþolandi verkjum, ók hann því
ýmist í vagni eða Ijet bera sig á börum, en rciðhestur
hans var jafnan teymdur hjá, söðlaður, með stoppuð ístöð,
svo að hann væri til taks undireins og orrusta byrjaði.
Snemma morguns Ijet hann syngja messu um allan herinn.
f»vínæst kallaði hann foringjana saman, hvatti þá með
uppörfandi ræðu, sagði þeim fyrir verkum einsog nauð-
synlegt var og skipaði að hafa hið vanalega orðtak
keisaraliðsins: „Jesös María!“ þvínæst ók hann um
fylkingaraðirnar og heilsaði dátunum með glaðlegu og
hvetjandi angnaráöi, en ekki með orðum, því hann
vissi sjálfur, hversu málrómur hans var óviðfeldinn.
Seinna skipaði hann að kveikja í bænum Liiszen, svoað
hann ætti sjer ekki óskunda von þaðan; eptir það fór
hann í miðjan her sinn og ásetti sjer að bíða þar
þess, að þokunni ljetti af og Svíar gerðu áhlaup.
Hin upprennandi sól huldist nokkrar stundir bakvið
þykka þokubólstra, einsog hún ekki vildi skína á 6
degi nóveinberm. og ljóma um völlu Liiszens fyrr enn
í seinustu lög. Loksins einni stundu fyrir hádegi fór
að sjást til hinna daufu geisla hennar, því þokuna rak frá
fyrir hægum vindi. Sáu þá herliðin í sama svip hvert
til annars. „Fram nú í drottins nafni!“ kallaði konun-
gurinn, spennti greipar um sverðshjöltin og mælti:
„Jesú! Jesú! hjálpa mjer í dag til að berjast þínu
heilaga nafni til dýrðar;“ bcnti hann um leið að hefja
skyldi atlöguna.