Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1890, Síða 43

43
ólfr voganef talinn sonr Hræreks slöngvanbaug'a,
Haraldssonar hilditannar (Ln., 5. 1 (Sturlubók og
Hauksbók) sbr. Dipl. Isl. 1. 505), eða J>rándr hinn
gamli faðir f>órólfs og sonr Haralds hilditannar,
Hrærekssonar slöngvanbauga (Njála 25. k. sbr. Ln.
5. 1 (Melabók)), og mætti geta þess til, að hér væri
nokkrum liðum slept úr, eins og mörg dæmi eru til,
og miklu hættara var við, heldr en hinu, að liðum
væri skotið itin í, eins og liggr i hlutarins eðli (sbr.
Safn I. 279). f>að verðr því að nota hinar fornu
ættartölur með mikilli varúð, ef menn vilja styðjast
við þær til að reikna, hvenær einhver fornaldarhetja
hafi verið uppi, og að segja, hverjar ættartölur séu
áreiðanlegar, og hverjar ekki, verðr ætíð hinn mesti
vandi, en það er eigi heldr vandalaust að segja,
hverjar fornar sögusagnir séu áreiðanlegar, oghverj-
ar ekki, heldr verðr jafnan margt af því, sem sagt
er um það efni, tómar tilgátur. Og sú tilgáta er
ekki djarflegri en sumar aðrar, að það sé sú tilhæfa
i sögunum um ívar viðfaðma, Harald hilditönn,
Sigurð hring og Ragnar son hans, að þeir hafi
ráðið fyrir miklu ríki á Norðrlöndum á 7. og 8.
öld, sem síðan hafi sundrazt, og synir Ragnars
fæstir setið að löndum sínum i friði og næði1, heldr
verið lengst æfi sinnar herkonungar og sækonungar
(eins og Herv. segir um Refil, son Bjarnar járnsiðu)
1) Að mjög hafi verið róstusamt í Danmörku og enda
víðara á Norðrlöndum um mestan hluta 9. aldar, og
hver konungrinn rekið annan frá ríkjum, má sjá bæði
af útlendum árbókum og kirkjusögu Adams frá Brimum,
og að þar hafi verið smákonungar (undirkonungar ? her-
konungar ?) fleiri en nefndir eru á fyrra hluta aldarinnar,
virðist jafnvel mega ráða af því, að í hinni miklu herferð
til Englands 866—70, er Loðbrókarsynir tóku þátt í,
koma fram margir konungar alt í einu, er sýnast flestir
hafa verið frá Danmörku.