Eimreiðin - 01.07.1899, Page 30

ijo
þekkingu, í bamslegri einfeldni hefji upp hendur sínar og tilbiðji mynd
(skurðgoð) úr tré eða steini; því þó mynd þessi sé fallvaltur hégómi
og eyðing undirorpin, þá beinir hann þó bænarkvakinu frá instu fylgs-
num sálar sinnar til hins æðsta guðs, — alveg eins og barnið, sem
kyssir mynd móður sinnar fjarverandi, i rauninni hugsar um hana sjálfa.
V. G.
Veikindastunur.
I.
Inn’ í hreysi andar minnar
æðistormar blása og glíma.
Það hefir hrikt í hurðarlokum
hjarta míns um langa tíma.
Þetta marr og þrotlaus súgur
þráfalt varir, sé ei kyrra.
Lömuðu hjör og lokur veikar
landskjálftar í hitteðfyrra.
Sé þeirn fjöndum leyft að leika
lausum hala á nefndu þingi,
vera má að hjörin hrökkvi,
hurðin klofni, lokan springi.
Um mig járnköld stroka stendur;
stemmir hún mig í hrimi sinu.
Lengi hefir lagt og blaktað
ljóstýran á kerti mínu.
Undir beyglum bringu minnar
ber ég á mínum halla vegi
þinglýst ítak þráláts dauða —
það er merkt fyrir ári og degi.
Legg mér drottinn lið, sem nægir:
lagaðu þennan dyra-galla;