Eimreiðin - 01.07.1899, Qupperneq 44

164
»Nei. Því er nú ver og miður.«
»Frúin heima?«
»Ja, það veit ég ekki. Saumaklúbburinn er nýbúinn að slíta
fundi, og frúin er þreytt, svo það er ekki gott að vita, hvort hún
er heima; en ég skal fara og vita.«
Hún fór og kona aftur með þau tíðindi, að frúin væri heima,
og bæði hann að gera svo vel að ganga inn. Johnson þáði boðið,
og Silvía fylgdi honum til stofu. Frúin stóð upp úr hægindastól
sínum, þegar hún sá hver kominn var.
»Komið þér sælar, frú Kristjánsson.«
»Komið þér sælir, Mr. Johnson; mér er ánægja að sjá yður.
Gerið svo vel að fá yður sæti.«
Johnson settist á legubekk. Hann hafði þá kveldið áður
komið heim úr Ottawaferð sinni, og var nú kominn í liðsbón.
Hann var mikill vinur þeirra prestshjónanna, og taldi sér víst fylgi
þeirra i baráttunni.
»Þarna eigið þér fallegan kött,« sagði Johnson til að byrja
samtalið.
»Já! Hann er nú helzta ánægjan mín í heiminum, þegar
maðurinn minn er ekki heima. Ég segi yður satt, Mr. Johnson,
þér getið ekki trúað því, hvað þessi köttur er vitur. I dag, þegar
saumaklúbburinn sat hérna á fundi, þá gekk hann á milli þeirra
og mjálmaði upp á þær konur, sem hann vissi að voru mér vin-
veittar, en leit ekki við hinum. Hann er hreint og beint elskulegur.«
»Ég trúi því. Skynlausu skepnurnar eru vitrari en margur
hyggur. Ég átti einu sinni hund, sem lærði alveg tilsagnarlaust
að standa á afturlöppunum, og það er meira en margur maður-
inn gerir. — Svo klúbburinn sat á fundi í dag?«
»Já, og gerðum mikilsvarðandi samþykt. Klúbburinn samþykti,
að allar konur, sem tilheyra honum, skildu hér eftir þvo þvott
sinn á þriðjudögum, nema ég ein þvæ þvott minn á mánudögum
eins og áður. Ég kann betur við það. Ég segi yður satt, Mr.
Johnson, þó ég sé nú ekki háttstandandi í heiminum, þá get ég
ekki vitað, að hver óbreytt alþýðukona þvoi þvott sinn sama dag-
inn og ég. Maður verður þó að gera einhvern greinarmun á
þjónum drottins og — og óvandaðri alþýðu---------------En ég er
nú ánægðari síðan þessi samþykt var gerð.«
»Það gleður mig að heyra. Gekk það þá mótspyrnulaust?«
»Nei, ekki var nú svo vel. Þér þekkið hana Ingibjörgu, sem