Eimreiðin - 01.07.1899, Qupperneq 74

194
vildi ég ná tali af yður. Viljið þér gera svo vel að veita mér
áhevrn?«
»Með ánægju, Mr. Agúst.«
sÞakk’ fyrir. Þá skulum við fara inn á næsta veitingahús, því
þar getum við fengið okkur hressingu og talað saman i næði.« —
Þeir gengu þangað og inn í afskekt herbergi, og tóku sér sæti, og
Mr. Agúst bað um vín.-----------»Svo þér eruð nú orðinn þing-
maður fyrir Halífax. Ég efast ekki um, að bæjarbúar fái þar góðan
þingmann.«
»Ég vona það, Mr. Agúst, ég vona það.«
»Já, ég hefi áriðandi málefni að ræða við yður. Ég gat þess
áður, að ég væri einn af forstöðumönnum Kanada og Bandaríkja
járnbrautarinnar.«
»Já.«
»Vér höfum ákveðið að fullgera þá braut innan þriggja ára,
og hún verður mesta mannvirki. Hún liggur inn í Kanada austar-
lega i Manítoba, og þaðan vestur að Kyrrahafi. En af því félag
vort skortir fé til að fullgera hana, þá höfum vér afráðið að biðja
stjórnina um lítilfjörlegan peningastyrk, svo sem firnm eða sex
miljónir dollara og nokkur þúsund ekrur af landi.«
»Rétt er nú það.«
»Styrkur þessi, sem vér biðjun um, ætti að vera gjöf til félags-
ins, en ekkert lán, það liggur öllum í augum uppi, að fyrirtæki
það, sem vér höfum ráðist í, gerir ríkinu stórmikið gagn. Vestur-
hluti Kanada og Kyrrahafsströndin munu byggjast á örstuttum
tima. Flutningsgjald á innfluttum og útfluttum vörutegundum
mun lækka mjög mikið. Það mælir því öll sanngirni með þvi,
að stjórnin styrki oss.«
»Má vera,« sagði Johnson. Hann vissi vart hvaða stefnu
hann skyldi taka í málinu.
»Fáið yður meira vín,« sagði Agúst og lækkaði róminn og
færði sig nær honum. »Þér skiljið það, að styrkur sá, er við
fáum frá stjórninni, verður að vera gjöf en ekki lán. Og áður
en þing kemur saman, verðum vér að vita fyrir víst, hverjir af
þingmönnum í neðri deild verði með oss, því málið verður að
hafa framgang. Ef þér nú viljið lofa mér því, að framfylgja því
að stjórnin gefi félagi voru sex miljónir dollara, og hundrað þús-
und ekrur af landi, skuldbind ég mig til að greiða yður fimm
hundruð dollara.«