Eimreiðin - 01.07.1899, Qupperneq 90

210
mótstaða er því meiri, sem síminn er lengri. Á þessu mætti ráða
bót að nokkru leyti með þvi að hafa símann úr kopar, þvi að
mótstaða koparsins er miklu minni en járnsins; en koparinn er
aftur miklu dýrari en járn. Þess vegna hafa menn búið til ýms
tól, sem eru miklu næmari en tól Morses, og eru þau notuð þar
sem um langa síma, t. d. sæsíma milli landa, er að ræða.
Þegar er Morse hafði smíðað símatól sín, fóru menn að leggja
ritsíma milli helztu borga í Vesturheimi, og leið ekki á löngu
áður Norðurálfumenn fóru að dæmi þeirra. Símarnir voru fyrst
venjulega grafnir í jörð niður, af því að menn hugðu þá óhult-
asta þar fyrir öllum skemdum; en þá þurfti að gæta þess, að
einangra allan símann rækilega, svo að straumurinn kæmist ekki
úr honum út i jörðina og færi svo til ónýtis; þetta er mikið
vandaverk og kostar ærið fé, enda hurfu menn brátt frá þeirri að-
ferð, og nú eru landsimar jafnan festir á háar stengur eða staura.
Símar eru venjulegast úr járni; til þess að það ryðgi ekki, er það
oftast galvaníserað, það er að segja símanum er dýft niður í bráðið
zink og við það sezt húð af zinki utan á hann allan, en zink
ryðgar svo að segja ekki. Ekki tjáir að festa simann á sjálfa
staurana, þvi að í hellirigningum streymir jafnan samfeldur vatns-
straumur niður eftir hverjum staur, og gæti þá hæglega svo farið,
að rafmagnsstraumurinn færi út úr símanum og niður til jarðar
með regnvatninu; til þess að koma í veg fyrir þetta, er á hverjum
staur dálitil klukka eða skál á hvolfi úr postulíni og gengur sím-
inn gegnum auga á henni ofanverðri, en regnið drýpur niður af
börmunum; þá getur vatnsstraumurinn aldrei orðið samfeldur og
rafmagnið kemst því ekki út úr simanum.
Eftir að hinir fyrstu landsimar voru lagðir, fóru menn að hugsa
til að leggja sima í sjó milli landa. Árið 1844 fór Morse fram á
það við stjórn Bandaríkjanna, að sími yrði lagður yfir Atlanzhaf
milli Norðurálfu og Vesturheims, en þó varð ekkert úr því að
sinni, enda þótti flestum þetta vera óðs manns æði. Bræður tveir,
Brett að nafni, fóru hins sama á leit við Englandsstjórn, en hún
vildi ekki heldur sinna málinu; menn héldu að rafmagnsstraumur-
inn gæti með engu móti komist alla leið eftir svo löngum síma.
En nokkru seinna fengu þeir leyfi til þess að leggja síma yfir
Ermarsund milli Englands og Frakklands, þar sem það er mjóst.
Símalagningunni var lokið einn góðan veðurdag árið 1850 og um
kveldið voru fyrstu skeytin send yfir sundið; gekk það að vísu