Eimreiðin - 01.01.1921, Qupperneq 37

EIUREIÐIN)
37
Hjálp.
Konsúlsfrúin dæsti.
— Það er glannaskapur, sagði hún og breiddi úr viða
silkipilsinu yflr þrifleg hnén. Glannaskapur og ekkert
annað, að vera að flangsast þetta með byssu. Hvað ætli
yrði nú fyrir þessum ræflum þegar þeir skaða sig svona,
ef ekki væru góðir menn, sem réttu þeim hjálparhönd?
Peim er nær að vinna sér eitthvað inn svo þeir geti séð
fyrir konunni og krakkahópnum. Bara 8! Konsúlsfrúin
hálfgretti sig og vakti skilninpsbros á andlitum hinna
frúnna. — Ég segi bara það. Konsúlsfrúin leit yflr hóp-
inn frá einu andlitinu til annars og sá alstaðar hið auð-
fengna samþykki mentaðra manna, sem með kostgæfni
stunda heill mannfélagsins og hafa komist að hinni einu
réltu niðurstöðu. Hún dvaldi þó augnabliki lengur við
andiit sútarafrúarinnar. Samþykkið var ekki nógu aug-
ljóst. Það var lika svo skamt síðan Sigga Jóa varð sút-
ara fiú.
— Hann hefir nú verið að skjóta sér til jólanna, sagði
sútarafrúin, og reyndi að hafa ofurlitla hæðni i brosinu
í afsökunarskini.
— Til jólanna, já herra trúr! En gat hann ekki fengið
sér einhverja vinnu og keypt fyrir hana til jólanna? Mér
finst nú þau hefðu getað sætt sig við eitthvað annað en
rjúpur á jólunum. Það lá engin afsökun í hæðnisbrosi
konsúlsfrúarinnar.
Sútarafrúna langaði helst til að þegja, en síðan hún
varð frú, hafði orðið »Discussion« slæðst inn í orðaforða
hennar og hálfskildu hafði hún valið því þar heiðurssæti.
Konsúlsfrúin horfði íbyggin á hana.
— Það er nú versti tími ársins hvað vinnu snertir.
Brosið varð ennþá afsökunarlegra.
— Það er altaf hægt að fá vinnu, ef menn nenna að
vinna. Maðurinn minn hefði vist látið hann hafa eitthvað
að gera, ef hann hefði bara viljað það — bara nent þvi.
Ég held honum hefði lika ekki veitt af þvi að reyna að