Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1976, Blaðsíða 38

38
ÚR 13RÉFUM SVEINS LÆKNIS PÁLSSONAR
Hr. Stúdenti Sigurdi á Eyrarbacka, þar á medal Espólíns Árbóka,
enn hef ecki ennþá getad feingid þeirra 7da bindi á Skrifpappír;
gæti jeg feingid hana, innhepta sem hinar, gegnum nefndan Félags-
ins verduga Umbodsmann móti betalingi til hans, med Vorskipunum,
væri mier einkar kiært, svo verk þad yrdi Complett. —
Viik þann 31ta Januarii 1832.
ÍB 92 a fol.
Med Höiagtelse og Venskab
Svend Paulsen
1 Bréf þetta hefur S. P. ekki skrifað sjálfur, aðeins skrifað undir, talsvert skjálfhentur.
2 S. P. safnaði áskrifendum að ársritinu Armann á alþingi fyrir útgefendurna Baldvin
Einarsson og Þorgeir Guðmundsson.
3 Armann á alþingi er í samtalsformi, og er Onundur einn aðilinn, óþjóðlegur íslendingur
og flysjungur.
4 Finnur Magnússon prófessor í Kaupmannahöfn.
5 Þorgeir Guðmundsson hafði verið kosinn forseti í Hinu ísl. bókmenntafélagi og Baldvin
ritari árið 1831 eftir miklar deilur og langvinnar. Rasmus Chr. Rask hafði verið forseti,
en ekki gefið kost á sér til endurkjörs. Var nú allri gömlu stjórninni hafnað, og stúdent-
arnir tóku hana að sér. Varð deilan að ,,þjóðarmálefni” og efldi þjóðlegan metnað
hinna ungu manna. Það var mjög fátítt, að embættismenn heima á Fróni tækju þessum
atburðum á sama hátt og S. P. gerir hér.
6 Safn af íslenzkum orðskviðum eftir sr. Guðmund Jónsson, Kaupmannahöfn 1830.
7 Jöklaritið (Forsög til en geographisk, historisk og physisk Beskrivelse over de Islandske
Iisbjærge i Anledning af en Reise til de fornemste af samme i Aarene 1792—93 og 94)
sendi S. P. Naturhistorie Selskabet 1795, sem sendi það áfram til Norsk topografisk
Selskab í Kristjaníu. Næstu árin gerði hann nokkrar fyrirspurnir til hins fyrrnefnda,
hvað liði prentun á ritinu, og m. a. segir hann í bréfi 20. febr. 1800, að hann hafi ekkert
heyrt um jöklarit sitt ,,saasom Aviserne i lang Tid intet melde om det Topografiske
Selskabs Bedrifter, hvortil jeg dog allerede var í Stand til at lægge adskillige Smaaskiærv
om forlangedes.”
Arið 1815 gefur hann Ebenezer Henderson afrit af því, og fór það um hendur Geirs
biskups Vídalíns. Vafalítið hefur hann gert sér vonir um, að Henderson kæmi því á
framfæri.
Nú skrifar hann nýkjörnum forseta Bókmenntafélagsins um rit sitt, og í fljótu bragði
verður ekki séð, að hann hafi verið virtur svars né að tilmæli hans hafi verið rædd í
félaginu. Þannig brugðust landar hans honum eins og danskir höfðu gert á sínum tíma
sem og norskir.