Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1976, Blaðsíða 61

BÓKASPJALL
61
meðan á prentuninni stóð — enn engu að síður gétur stafs eður
orðs vant vesið í handritinu, sem góðfús lesari tekur ekki hart á —-
Þessa grein fyrir handriti þessu gjörir Gísli sjálfr, eptir bón Sigurðar
Kaupmanns Jónssonar er eignaz hefir það að gjöf frá syni Boga heit-
ins, stúdent Brynjúlfi Kaupmanni á Flatey, og staðfestir hana nú hjer
á Flatey, á 73ia ári með eigin, enn nú stirnaðri hönd, dag 22 Oct:
1859. Gísli Konráðsson.“
Við sjáum, að Gísli hikar ekki við að ætla, ,,að handrit þetta sé
hið réttasta og réttara en hinar prentuðu Árbækur", þótt hann við-
urkenni jafnframt, að stafs eða orðs vant geti verið í handritinu. En
hann treystir því og veit raunar, að góðfús lesari tekur ekki hart á
því. Prentaðar bækur lama í engu vilja Gísla til skriftanna, heldur
hleypa kappi í hann og metnaði að láta ekki hlut sinn fyrir þeim.
Það var ekki nema að vonum, að Sighvati Grímssyni þætti fengur
í að kynnast slíkum manni sem Gísla, er hann (þ. e. Sighvatur)
kom tvítugur í Flatey og lét fylgja sér til Gísla, „hafði heyrt eftir
hann Andra rímur o. fl. Tók Gísli honum þegar mjög vel, og tóku
þeir brátt tal saman, og féll mjög vel á með þeim“, eins og Sighvat-
ur segir í æviágripi sínu fram til ársins 1892, er prentað var í Árbók
Landsbókasafns 1964.
En nokkru síðar í æviágripinu segir svo m.a.: ,,Nú var það á þess-
um árum, að hann var kominn í fullkomin kynni við Gísla Kon-
ráðsson, sem léði honum hvert handritið á fætur öðru, eftir því sem
Sighvatur gat yfir komizt að afrita, og fræddi hann og leiðbeindi
á allar lundir, enda var sem nýr heimur opinberaðist fyrir Sighvati,
þegar hann komst í kynni við Gísla. Og þótt Sighvatur væri vinnu-
maður og hefði litla tíma, þá notaði hann hverja stund sem mest
mátti verða bæði nætur og daga til að afrita sögur Gísla og fræði-
rit. Hvern helgidag, sem hann var í Flatey, voru þeir saman frá
morgni til kvelds, og þótt Gísli væri hinn mesti gleðimaður fram á
hin háu elliár sín, þá var honum oft mikið angur að, þegar þeir urðu
að skilja, og lét hann það oft í ljós. Þannig voru öll þau ár, sem
þeir höfðu kynni saman, að Sighvatur hafði þar jafnan opinn hinn
mikla fræðifésjóð, og var það Gísla hin mesta ánægja. Og þegar Sig-
hvatur var við róðra í útverum, safnaði hann öllu því, er hann á náði,
fyrir Gísla, viðburðum ýmsum, yngri og eldri, slysförum, viðaukum
til ætta o. s. frv.“
I lok þessa æviágrips segir Sighvatur, er talar um sjálfan sig, eins
og við höfum heyrt, í 3. persónu: „I árslok 1892 var bókasafn hans