Réttur - 01.02.1925, Qupperneq 9

Rjetiur
11
Sambandi ráðstjórnarlýðveldanna. Samningur þessi myndi
valda því, að Samband ráðstjórnarlýðveldanna ætti altaf
ófriðarvon úr Þýskalandi og Þýskaland yrði um leið hern-
aðarbakhjarlur allra árása á Rússland.«
Þannig lítur enski verkalýðurinn nú þegar á þetta mál.
Svo mun víðar verða með verkalýðinn, er hann fer að
kryfja mál þetta til mergjar. Verklýðssamböndin í Elsass
hafa þegar mótmælt því, að þannig sje gengið fram hjá
sjálfsákvörðunarrjetti íbúanna, en enn sem komið er, liafa
eigi borist nógu greinilegar frjettir frá verkalýðnum ann-
arsstaðar.
Þegar öllu er á botninn hvolft, mun því verða harla
lítið úr vonum þeim, er friðþreyjandi þjóðir Norðurálf-
unnar hafa gert sjer uni samning þennan. Það er vert
að minnast þess vel, að eigi eru samherjar höfðingjanna,
er Versalafriðinn sömdu, óvanir starfi því, að »húostrýkja
með friðarpálmanum«, og enn sem komið er hefir engin
stjórn í Evrópu skapað varanlegan frið með samningum
sínum einum saman. Enda hefir það eigi verið tilgang-
ur »friðar«-samninganna, heldur hitt, að fá vald og »rjett«
sigurvegarans rækilega viðurkent, helst utn alla eilífð —
og það er nú og unnið með Locarno-samningunum.
Þessir Locarno-samningar eru þó eigi hættulegir, eins
og þeir birtast sjónum manna. Hættuleg er hins vegar
blekking sú, er menn gera sjer um þá og veldur því, að
auðtrúa og velviljaðir menn »f!jóta sofandi að feigðarósi«
nýrra styrjalda. Og geigvænlegar eru afleiðingar þær,
sem þeir geta haft áður varir, og eiga eftir útreikningi
valdhafanna í Vestur-Evrópu að koma þjóðunum að óvör-
um. Þess vegna er sannleikurinn sá, að með samning-
um þessum er friði Evrópu teflt í ægilegri voða en
nokkru sinni fyr, því ægilegri, sem sú styrjaldarhætta,
er yfir vofir, dylst undir friðargrímunni og ófriðarblikan
er hulin skýjum þeim og rykmökkum, er stórblöð heims-
ins þyrla upp út af þessu bruggi stórveldanna.
Með samningum þessum gerir auðvald Vestur-Evrópu,