Réttur - 01.02.1928, Síða 7

Rjettur]
»HANN ÆSIR UPP LÝÐINN«
9
ild um líf Jesú, það sem það nær, þá er það litlu áður
en hann leggur af stað til Jerúsalem í síðasta sinn, að
hann spyr lærisveina sína að því, hvern fólk segi hann
vera. Og þeir svöruðu því, að sumir segðu, að hann
væri Jóhannes skírari og aðrir Elía og enn aðrir einn
af spámönnunum. Þeir gátu ekki um það í svari sínu,
að nokkur hefði getið þess til, að hann væri Messías.
Þá spurði hann lærisveina sína: »En hvern segið þið
mig vera?« Þá gaf Pjetur hið kunna syar: »Þú ert hinn
Smurðk. — Þessi frásögn sýnir ekki aðeins það, að
lærisveinarnir höfðu ekki orðið varir þeirrar trúar hjá
þjóðinni, að Jesús væri Messías, heldur einnig hitt, að
Jesús hafði ekki boðað það lærisveinum sínum. Á þessu
verður það sjeð, að það var ekki fyrst og fremst trúin
á Messíasartign Jesú, sem varð honum til fylgisöflun-
ar. Ennfremur ber á það að líta, að trúin á það, að
Jesús væri Messías, þurfti ekki að vera þess valdandþað
menn tækju að treysta því, að hann bryti af þjóðinni
klafa erlendra yfirráða. Vonirnar, sem þjóðin ól í
brjósti um Messías, voru margskonar. Hann var frels-
ari þjóðarinnar að trú hennar. Hann var læknirinn við
hverskonar böli, er þjóðina þjáði og þó einkum á sviði
siðgæðisins. Vonirnar um hann voru því misjafnar,
eins og misjafnt er böl mannanna.
En það sem ljóslegast sýnir, að æsingin um Jesú er
ekki í sambandi við Rómverja og yfirráð þeirra, er það,
hvernig flokkar skipast um hann með og móti. í and-
stöðuhópi hans eru fremstir og ákafastir þeir menn,
sem var mikið áhugamál um lausn þjóðarinnar af er-
lendum yfirráðum, svo sem Farisearnir. En umboðs-
maður rónwerska valdsins, Pontíus Pílatus, finnur
enga sök hjá Jesú og sjer enga ástæðu til að óttast
áhrif hans. Og þó að æpt sje að honum og sagt, að Jesús
banni að gjalda keisaranum skatt, og þá sje Pílatus
ekki vinur keisarans, ef hann láti Jesú lausan, þá er
það ekki umhyggja hans fyrir rómverska valdinu, sem