Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 23

Rjettui1] PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJERG
25
um ófrjóa jarðvegi, þar sem jafnvel ánamöðkum voru
allar bjargir bannaðar, hvað þá að hann gæfi nokkuð
af sér til að seðja hungur mannanna barna.
Nei, hann átti ekki annars úrkosta en að labba alla
leiðina inn til bæjarins til að fala aftur vinnu hjá bænd-
unum, en þá yrði Lína að fara með kúna á beit út á
vegarbrúnina.
Eins og hann hafði þó hlakkað til að eiga með sig
sjálfur, í stað þess að þræla stöðugt fyrir aðra við erf-
iðustu verkin.
Hann stóð sérstaklega illa að vígi, vegna þess, að
hann átti heima svo langt frá bænum. Hann var næst-
um örmagna af þreytu, þegar hann kom á vinnustöðv-
arnar.
Klukkan hálffjögur varð hann að fara á fætur og án
þess að bragða þurt eða vott varð hann að fara af stað
til bæjarins, þar sem hann fékk vinnu, til þess að ná í
árbít vinnufólksins, sem var næstum undantekningar-
laust sami maturinn, flóuð mjólk með brauðmolum í
grautarskál, stundum voru brytjaðar kartöflur og
svínaket á eftir, en það var matur sem Friðrik þókti
sérstaklega góður, enda var sjaldan ráð til að hafa
hann á borðum á heimili hans.
Það þurfti ekki að sökum að spyrja, að Friðrik var
ætlað að vinna öll erfiðustu verkin. Bændurnir vildu,
eins og máltækið segir, »ná sér niðri á daglaunamann-
inum«.
Þegar hann kom heim í heiðakofann sinn á kvöldin,
með skitnu þrjú eða fjögur mörkin í vasanum, sem
hann hafði fengið í kaup fyrir erfiði dagsins, var hann
svo þreyttur og sljór að hann tók ekki eftir því, hve
loftið var þungt og daunilt í þrengslunum, þar sem all-
ur hópurinn svaf í óhreinum rúmfötum. Hann var svo
öimagna að hann langaði til að fleygja sér út af, ofan
á rúmið, í öllum fötunum.
Þegar Friðrik hafði gengið úr skugga um það, að