Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 72

74
FRÁ ÓBYGÐUM
[Rjettur
austri blöstu »Hraunin« við, alda af öldu, hryggur eftir
hrygg. ölgandi haf, stirðnað og orðið að steini. En í suðri
reis Hofsjökull hátt yfir flata sandana.
Austur, vestur og alt um kring var ekkert nema auðnin.
Bláir sandar, hvítir jöklar. Og yfir auðninni hvíldi hátíð-
leg þögn og kyrð. —
Þá kom tíbráin.
Hún kviknaði langt norður í »Hraununum«, færðist nær
og nær og að Iitlum tíma liðnum lék hún á hverri hæð.
Austur, vestur og alt um kring var ekkert nema iðandi
öldur og hoppandi hæðir, gæddar lífi, tröllslegu, dular-
fullu. En í suðri reis Hofsjökull, svipheiður, sólu skininn.
Frá Bláfelli héldum við austur að Eyfirðingahólum.
Leiðin lá um forna jiikulmela, vindgnúða og jafnaða af
jarðrensli. Klakahlaup var víða í melum þessum, og varð
okkur því seinfarið. Sunnan við okkur lágu flatir sandar,
sem hallaði hægt niður að Jökulhólum. Á söndum þessum
norðanverðum eru nokkrir klettadrangar, einstakir. Hefi
ég ekki annars staðar séð slíka dranga á landi, sem jökull
hefir farið yfir. Ekki vanst mér tínii til að athuga þá nán-
ar, en mér er næst að ætla, að þeir séu hraunflekar, sem
jökullinn hafi borið fram og reist á rönd, þar sem nú
standa þeir.
Á vinstri hönd okkur voru »Hraunin«. Voru þau tor-
kennileg fyrir tíbrá og hillingum. Víða milli hraungarð-
anna sýndust vera vötn, en sumstaðar fénaður á beit eða
menn á ferð. Hestarnir spertu eyrun og horfðu til norðurs.
Virtust þeir hyggja gott til vatnsins og haganna. En kyn-
lega blikuðu vötnin þau, og undarlegur tryllingur var í
tíbránni.
Skamt fyrir vestan Eyfiröingahóla bar okkur aö hrauni
einu. Það var fremur ungt, en ísgnúið þó. Hraun þetta er
ekki sýnt á uppdráttum, og engir hafa um það getiö fyr.
Það er allstórt og liggur suður með Eyfirðingahólum að
vestan alt upp að Jökulhólum, en sunnan til er það að
mestu hulið sandi og jökulmel, Því miður gátum við lítið