Réttur - 01.07.1951, Blaðsíða 14

158
RÉTTUR
stuðning alls hins kapítalistíska heims. Frökkum tekst ekki að
sigra í Viet-Nam og Bretum ekki á Malakkaskaga, þrátt fyrir hinn
ójafna leik. Hvað er það, sem gerir gæfumuninn? Það er mann-
valið. Það er aflið sem úrslitum ræður í styrjöldum enn í dag, og
í dag kannske frekar en nokkru sinni.
Annars vegar eru vélbrúður gráar fyrir járnum. Hins vegar
menn, sem berjast fyrir lífi sínu og sinna og mikilli hugsjón. Með
hverjum deginum sannast betur orð Karls Marx: „Fræðikenningin
verður að efnislegu valdi, þegar hún nær tökum á fjöldanum."
Við skulum hugsa okkur að það tækist að fella frá kosningu
meirihluta þeirra 42 þingmanna, sem hafa svikið landið okkar í
hendur hinu bandaríska herveldi og í stað þeirra væru kosnir
eindregnir andstæðingar hernámsins. Slíkt þing mundi segja upp
Atlanzhafssamningnum og herverndarsamningnum, krefjast þess
að Bandaríkin hefðu sig á brott með herlið sitt tafarlaust og leggja
fram kæru á hendur þeim í öryggisráðinu, ef annað dygði ekki.
Við skulum hugsa okkur að jafnframt væri Þjóðviljinn, eina dag-
blaðið, sem túlkar málstað íslendinga, orðinn útbreiddasta blað
landsins. Þá hefðu Bandaríkin beðið einhvern mesta ósigur í sögu
sinni fyrir vopnlausri þjóð, og íslendingar unnið glæsilegan sigur,
sem mundi tendra eld í brjóstum hundraða milljóna um allan
heim. Eins og stendur er hernám íslands leikur á taflborði kalda
stríðsins. Skynsamlegasti leikurinn, sem Bandaríkin gætu leikið
eftir slíkan ósigur væri að draga her sinn til baka. Og ef þau
gerðu það ekki, þá væri það aðeins spurning um tíma, hvenær
þau yrðu að hrekjast héðan. Því hvort sem verður stríð eða friður,
hljóta Bandaríkin að bíða ósigur fyrir öflum frelsisins. „Það
vinnur aldrei neinn sitt dauðastríð.“ Og þeim mun ekki verða það
þolað að ísland sé eins og skammbyssa miðuð á Evrópu.
Hver einasti íslendingur þarf að skilja það, að það er undir
okkur sjálfum komið, hvort við fáir og smáir og vopnlausir vinn-
um sigur í baráttunni við hið volduga Bandaríkjaauðvald grátt
fyrir járnum. Hver einasti íslendingur, sem hugsar eins og íslend-
ingur, verður að skilja það, að þegar hann greiðir atkvæði sitt,
sannfærir félaga sinn um það hvernig honum beri að greiða at-