Andvari - 01.10.1962, Blaðsíða 18

256
ÍVO ANDRIC
ANDVARI
kæmu nálægt henni, en sjálf bar hún hana um húsið, mataði hana, þvoði
henni, klæddi hana og afklæddi.
Hún leitaði henni lækninga með öllu móti. Þegar hún hafði árangurslaust
leitað fjölda lækna og skottulækna, reynt öll læknisráð og húsráð, sem henni
höfðu verið gefin, gerði hún eitt sinn það heit fyrir altari Guðsmóður að ganga
herfætt til Olovo á Maríumessu og færa dóttur sína sjúka til Lindar Vorrar
Frúar hjá klaustrinu.
Flún gaf mikinn gaum að máttarvöldum annars heims og var þeim inni
lega handgengin eins og allir þeir, sem illt hafa þolað, séð marga deyja og eru
einmana og einangraðir. Þegar hún hafði gert heitið, baðst hún fyrir lengi,
og þegar hún reis upp, endurtók hún bæn sína og kröfu til Guðsmóður.
— Eg get ekki meira. Gefðu henni heilbrigði eða taktu hana til þín í
himininn eins og hin níu.
Nokkrum dögum eftir að hún hafði heitið þessu, lagði hún af stað árla
dags. Hún tók með sér til fylgdar mágkonu sína, bólugrafna piparkerlingu.
Með þeim voru tveir karhnenn, sem áttu að bera stúlkuna, því að ekki gat hún
setið ein á hesti. Konumar höfðu tvo lausa hesta til heimferðarinnar. Dasur
Ö
rann um það leyti, sem þau kornu að fyrstu hæðunum við Sarajevo. Stúlkan
hafði til þessa grátið, kveinað og verið miður sín, en nú seig á hana værð í
djúpri körfunni, sem hafði verið sérstaklega útbúin handa henni. Karlmenn-
irnir héldu körfunni uppi á tveim greinum, sem festar voru á hliðarnar. Mátt-
vana og ölvuð af fersku lofti sotnaði stúlkan með höfuðið hneigt út á hægri
öxlina. Við og við, þegar karfan hristist of rnikið, lauk hún upp augunum, en
þegar hún sá grænt trjálimið og himininn yfir sér í rauðleitum bjarma, lokaði
hún augunum aftur og brosti, því að hún hélt þetta væri draumur; bros hennar
viðkvæmt eins og veiks barns, sem er á batavegi.
Þar kom, að ekki þurfti að klifra lengra upp í móti. Þau gengu um þétt
skóglendi, en vegurinn var orðinn breiðari og sléttari. Þau tóku nú að hitta
hópa af fólki, sem kom annars staðar að. Þar á meðal var veikt fólk, sem kastað
hafði verið eins og pokum ylir hestbak; það stundi veikurn burðum eða rang
hvolfdi augunum. Þarna var brjálað fólk og fábjánar, og ættingjarnir gerðu
ýmist að taka það fastatökum cða reyna að stilla það.
Gamla konan geklc á undan förunautum sínum, rucldi sér braut oegnum
mannfjöldann og baðst fyrir í lágum hljóðum yfir talnabandi sínu án þess að
líta á nokkurn mann. Burðarmennirnir gátu varla fylgt henni eftir. Tvisvar
hvíldu þau sig í beykiskóginum utan við veginn. Meðan þau mötuðust, breiddu
þau svart, tyrkneskt teppi á grasið, og á það lögðu þau veiku stúlkuna. Hún
teygði úr visnum fótunum og krepptum líkamanum eins og hún gat. Hún varð