Andvari - 01.10.1962, Síða 56

294
KRISTJÁN ALBERTSSON
ANDVARI
kafla frá þinginu. En um fram allt sendu
mjer eitthvað viS og við. Allt frá þinni
liendi er mjer sjerstakt gleðiefni aS fá að
sjá.
1 dag legg jeg af stað sem fréttaritari
Lögbergs á kirkjuþinginu vestur í Argyle-
nýlendu. Jeg hef lofað að halda þar inn-
gangsræðu að almennri diskússíón, og
það verður heill, nokkuð langur, fyrir-
lestur. ÁSur en jeg fer, þarf jeg ýmsu í
lag að koma, og jeg get því ekki um frjálst
höfuð strokið fyrir annríki. —- Fyrirgefðu
því rispið.
Þinn einl. vin,
Einar I Ijiirleifsson.
Ekki eru til nein bréf frá Einari til
Hannesar frá næsta hálfu þriðja ári, en
líklegt að þeir hafi meira skrifazt á í sam-
bandi við útgáfu Vona. En seinni hluta árs
1891 hefur Ilannes sent Einari Kolbrúnar-
Ijóðin, „kvæðaflokk frumkveðinn á dönsku
af Bertel E. Ó. Þorleifssyni".
Hannes hefur líka beðið Lögberg að
svara árás, sem hann hafði orðið fyrir í
Heimskringlu 14. október 1891 í grein eftir
„A og B og C“. Hannes hafði sem settur
dómari kveðið upp dóm í meiðyrðamáli E.
rh. Jónassens amtmanns gegn Jóni Erlends-
syni, ábyrgðarmanni blaðsins Reykvíkings,
sem borið hafði á amtmann ýmsa óreiðu í
embættisfærslu. Hannes hafði dæmt um-
mælin dauð og ómerk, en ábyrgðarmann-
inn til að greiða venjulega fjársekt. í grein-
inni í Heimskringlu var ráðizt all-óþyrmi-
lega bæði á amtmann og eins á málsmeð-
ferð Hannesar Hafsteins.
Einar verður við ósk vinar síns, Lögberg
skrifar 6. janúar 1892: „í bréfum, sem
vér fengum frá Reykjavík með síðasta ís-
landspósti, er vikið á þessa Heimskringlu-
grein, og er svo að sjá, eins og líka mátti
við búast, að hún hafi vakið í Reykjavík
þeim mun megnari andstyggð en hér, sem
menn eru þar kunnari hlutaðeigandi mönn-
um og málavöxtum. Eins og sjá má af
öllum blöðum landsins, síðan amtmaður dó,
naut bann eindreginnar virðingar hjá öll-
um flokkum manna — nema ef til vill
fáeinum hatursmönnum sínum — fyrir ein-
staka samvizkusemi í allri sinni embættis-
færslu, og annars öllu sínu lífi.“ Siðan
segir að „dómur H. H. var staðfestur af
landsyfirrétti", en í honum sitji þrír merk-
ustu lögfræðingar landsins, „og það er yfir
þeirra syndugu höfuð, sem þau Eiríkur
Magnússon og lleimskr'mgla ættu að hella
sinni makalausu krítik."
Winnijieg 30/12 — 91.
Elsluilegi collega og vinur.
Það lyftist heldur en ekki upp á mjer
brúnin, þegar jeg fjckk brjef þitt ásamt
kvæðunum í síðustu viku. Það kom hvort-
tveggja svo óvænt, sem nokkur jólagjöf
gat komið, og mjer þótti vænst um það,
af þeim jólagjöfum, sem jeg fjekk. (Þú
manst sjálfsagt eptir því af skissu Gests
Pálssonar, þeirri í fyrra, að þær eru all-
mikið tíðkaðar meðal Vestur-íslendinga.)
Elafðu ástarþakkir fyrir þína jólagjöf. —
Vcslings Bertel! jeg trúi ekki öðru, en
það hýrnaði yfir honum, ef hann mætti
líta upp úr gröf sinni, jafn-vænt og hon-
um þótti ávallt um sína pródúktíón. Það
lakasta er, að honum hefði sjálfum verið
ómögulegt, þó að allur veraldarinnar auð-
ur hefði verið í boði, að gera nokkuð úr
garði eins og þessi kvæði eru nú, að
minnsta kosti ekki á íslenzku. Mjer þykir
þau allt af því fallegri sem jeg les þau
optar. Jeg get ekki fengið af mjer að
skipta þeim; mjer fannst þau taka sig
hezt út sem óskiptur cyclus, svo jeg setti
þau öll inn í blaðið, sem kom út í dag.
Jeg held, að mest verði eptir þeim tekið
á þann hátt — það er að segja, af þcim
sem taka eptir nokkru, eða hafa vit á
nokkru. Þeir eru vitaskuld fáir — svo
sárfáir, að mjer finnst það stundum ger-
samlega óþolandi að hugsa til þess að
nokkuð sje sett í hlöðin lianda þessum