Andvari - 01.10.1962, Qupperneq 54

292
KRISTJAN ALBI.RISSON
ANDVAIU
til Reykjavíkur, þú værir búinn að Icsa
hana, og gæfir henni svo meðmæli þín
við forleggjarann. En gætirðu fengið
nokkurn til að lofa [að] gefa hana út,
ef þjer (og forleggjaranum) líkaði hún?
Skyldi nú svo ólíklega fara að þetta
gæti tekizt, og forleggjarinn vildi gefa
eitthvað ofurlítið fyrir hana — þá ætla
jeg enn fremur að biðja þig bónar. Idún
er sú, að senda Lögbergi eitthvað, hvað
sem þjer sjálfum sýnist, í bundinni eða
óbundinni ræðu, en helzt með þínu eigin
nafni. Helzt vildi jeg þó einhverja hug-
leiðingu frá þjer urn einhver mál íslenzku
þjóðarinnar. En annars ræður þú sjálfur.
Svo er meiningin að aptur rynni inn til
þín sem ritlaun það litla, sem fengist fyrir
söguna rnína. Jeg skyldi senda peninga
þegar í stað, ef jeg gæti, og biðja þig að
skrifa fyrir þá. En jeg get það ekki. Jeg
var lengst af atvinnulaus hjer í tvö ár,
og jeg er skuldugur. Og jeg er að remb-
ast við að borga minn hlut í prentsmiðj-
unni þetta ár. Og Lögberg stendur sig
ekki svo enn, að það geti keypt að rit-
gerðir því að fyrst og fremst verða verka-
mennirnir föstu að lifa. Og lengra erum
við enn ekki komnir.
Þetta var nú eiginlega brjefsefnið, og
um það ætla jeg ekki meira að tala.
Jeg hef heyrt sagt, að þú hafir eignazt
konuefni, gáfaða og elskulega stúlku. Jeg
óska Jijer til hamingju af öllu rnínu hjarta.
Ef jeg annars bæði Guð, skyldi jeg biðja
hann að láta hana ekki deyja burt frá
Jijcr. En það geri jeg ekki enn.
Skrifaðu mjer línu, góði, með næsta
pósti, ef þú getur, helzt langt brjef. Fyrir-
gefðu þetta raus og rugl, og eins pappír-
inn. Jeg hafði ekki annað hjá mjer en
forretnings-pappír „Lögbergs". Og vertu
svo æfinlega blessaður. — Þinn einlægur
vin.
Einar Iljörleifsson.
Kvæðið, sem Einar talar um í næsta bréfi
að Hannes hafi sent Lögbergi, er Lofkvæði
til heimskunnar, sem birtist í blaðinu 1.
maí 1889.
Um þessar mundir er grunnt á því góða
milli Einars og ritstjóra ísafoldar, Björns
Jónssonar, sem líka er einn af ritstjórum
'címaritsins Iðunnar. Astæðan er sú að
Björn telur Lögberg ýta undir Ameríku-
ferðir með ófrægingarskrifum um ástandið
á íslandi. Sagan, sem Einar sendir heim
með næsta bréfi — og Jón Ólafsson gaf
út — var Vonir, en með henni gerist Einar
fremsta söguskáld og stílsnillingur Jieirra
tírna.
35 Lombard Str. 16. júní 1889.
Góði vinur.
Það ætti þó ekki að rnega minna vcra,
en að jeg þakkaði þjer fyrir kvæðið, sem
þú sendir „Lögbergi". Það er enn ná-
lega á hvers manns munni. Hafðu beztu
þakkir fyrir það. Betur að þú gætir sent
mjer meira og vildir jafnframt gera það.
Eitt er víst: að hjer vestra er tekið eptir
því sem þ>ú segir. En það er nú um stundir
svo hörmulega fátt.
Þú gerir þjer von um að koma sögunni
minni í „Iðunni". Jeg geri mjer litla von
um það. Vinskapurinn milli okkar Bjarnar
Jónssonar hefur allt af verið nokkuð
grunnur, einkum upp á síðkastið. En í
Jreirri von, að þjer takist ]ió að koma
henni á prent á einhvern hátt, hef jeg
nú afskrifað hana og sendi hana með
þessum miða. Sendu mjer aptur miða
þegar Juj fær tækifæri til, og segðu mjer,
hvernig henni reiðir af, og eins hvernig
Jijer Jrykir hún. — Jeg man ekki, hvort
jeg minntist á það við Júg í vor, hvað
jeg hafði hugsað mjer með hónórarið —
jeg er orðinn svo ruglaður af annríki og
vinnu. En meiningin var að biðja þig að
birða það, en senda mjer aptur eitthvað í
Lögberg. Gaman hefði verið að fá lipra