Andvari - 01.10.1962, Blaðsíða 21

ANDVARI
KRAFTAVHRKIÐ I OLOVO
259
stúlkan rétti allt í einu úr sér, sem hún hafði aldrei áður gert, lét handleggina,
sem þær höfðu haldið um, falla niður með síðunum og gekk hægt, ennþá dálítið
álút, og óstöðug eins og lítið barn. Hún breiddi út faðminn. Á þunnri, votri
nærskyrtunni sást rnóta fyrir dökkum, roðnandi vörtum á litlu brjóstunum.
Llndir þungum bránum glampaði á tár. Allt í einu gliðnuðu þykkar varirnar
í óvæntu brosi, sljóu og munúðlegu. Hún lyfti höfði, og með sjónir festar á
Ijósgeislanum hrópaði hún allt í einu óvenjulega skærri og sterkri rödd:
— Það er liann, — hann kemur í skýjunum. Jesús! Jesús! O — ó!
Það var eitthvað óttablandið og hátíðlcgt í þessari rödd. Allar konurnar
lutu höfði fyrir henni. Enginn þorði að líta upp á veiku stúlkuna eða sýn þá,
sem henni bar fyrir augu, en allar fundu til hennar uppi yfir sér. Sumar tóku
að biðjast fyrir upphátt; öðrum varð svo mikið um, að bænir þeirra urðu að
gráti og háum stunurn. Þær heyrðust berja sér á vot brjóstin; og þetta voru
óvenjuleg og undarleg hljóð, sem einungis gefur að heyra, þegar fólk er lémagna
af sársauka eða gleði og gleymir að gæta sín og gleymir feinmi sinni. Klingjandi
bergmálið magnaði raddirnar og teygði þær, og allt blandaðist niðinum af vatn-
inu, sem fossaði niður jafnt og þétt.
Sú eina, sem ekki laut höfði, var gamla konan, frú Bademlic. Hún steig
upp á annað þrepið, þar sem vatnið náði henni aðeins í ökkla, og þaðan horfði
hún rannsakandi, eftirvæntingarfull og ströng í bragði á dóttur sína, hreyfingar
hennar og þetta nýstárlega bros á andliti hennar. Og allt í einu ýtti hún mág-
konu sinni til hliðar, gekk til stúlkunnar, tók annarri hendi um mitti hennar
og hinni undir hnésbæturnar, og hún bar hana upp í herbergið, þar sem fötin
voru geymd, stórstíg og reiðileg í fasi, eins og hún væri að fela einhverja svívirðu.
Hér var rökkur og kyrrð. Hún lagði bamið niður og litaðist um. Það fór
titringur um líkama litlu stúlkunnar við þessa snöggu breytingu, og hún lá
enn á ný í hnipri á miðju gólfinu; en á andliti hennar var ennþá þetta munúðar-
fulla, seyrða og breiða bros.
Frá baðsalnum bárust til þeirra bænir og hróp yfir þessari dásamlegu lækn-
ingu. Gamla konan stóð grafkyrr og hnipin, alvörugefnari og þungbúnari en
hún var vön. Hún skildi það eitt, að þetta var bros föðurins, og allt var unnið
fyrir gýg. Svo virtist sem hún yrði að flýta sér hvað aftók að snúa baki við
heiminum og verða ein með Guðsmóður, sem hún átti nú eftir að gera upp
sakir við, og hún sneri sér út í dimmasta hornið og hvíslaði másandi og snöggt:
— Taktu hana! Taktu hana!
Þessi orð endurtók hún nokkrum sinnum, og leit ekki einu sinni við
stúlkunni, sem lá titrandi fyrir fótum hennar.
Andrés Björnsson þýddi.