Andvari - 01.01.1956, Blaðsíða 14

10
Guðmundur Gíslason Hagalín
ANDVARI
verðandi stórskáld heFur metið hann og hve náin hafa orðið
tengslin við heimilið. Einar sat oft í hópi gesta og tók þátt í
umræðum, hvort sem voru á dagskrá þjóðmál eða bókmenntir,
alvarleg úrlausnarefni eða eitthvað, sem einkum mátti verða til
skemmtunar. Sögu þá, sem hér fer á eftir, sagði Benedikt af einni
heimsókn Einars til foreldra hans.
Það var eitt sinn vorið eða sumarið 1893, að þeir sátu á tali
við Svein Víking Einar Benediktsson og Asgeir læknir Blöndal.
Var rætt um þjóðlegan fróðleik, kvæði og vísur, og loks var
tekið að geta gátna. Reyndist Sveinn ekki síður getspakur en
menntamennirnir. Undir kvöldið fór Einar út að Eléðinshöfða,
en eftir tiltölulega skamma stund kom frá honum sendimaður
og færði Sveini blað, sem á var rituð þessi gáta:
„Við glaum og sút á ég giildi tvenn,
iti'l igagns menn mig elta, en til sikemmda mig hljóta,
til reiða er ég hafður, um hálsa ég renn,
til höfða ég stókk, en er bundinn ti'l 'fóta.“
Sveini Víking brást ekki getspekin. Meðan sendimaðurinn
drakk kaffi hjá húsfreyju, réð Sveinn gátuna og sendi Einari
ráðninguna.
IIL
Sveinn Víkingur varð ekki langlífur. Hann lézt hinn 8.
febrúar 1894, aðeins 48 ára að aldri. Þau hjón höfðu ákveðið
að setja Benedikt son sinn til mennta, og rnóðir hans hvarf ekki
frá því ráði, þó að hún yrði ekkja. Guðmundur Friðjónsson,
sem lauk prófi í Möðruvallaskóla árið 1893, var fenginn til
þess að kenna Benedikt íslenzku. Þótti Benedikt hann skemmti-
legur og sérkennilegur, ekki sízt þegar hann vék að fornurn skáld-
skap og íslendingasögum og ræðan flaut af vörum hans. „Brunnu
honum þá augu í höfði," sagði Benedikt síðar, þegar hann drap
á kennslu Guðmundar. Þá var Benedikt komið til náms hjá pró-