Andvari - 01.01.1956, Blaðsíða 108

104
Bcrgsveinn Skúlason
ANDVARI
úr hálsinum, skima í kringum sig og ókyrrast í setinu. Og þetta
er smitandi. Allur luglaskarinn, endanna á milli á eyjunni, ókyrr-
ist jafnsnemma, þó það sé ekki nema lítill hluti af honum, sem
getur séð til komu bátsins eða ferða fólksins í lyrstu. Þó hefur
þessi þjóð engan síma og ekkert útvarp til að boða gestkomuna.
En það er fyrir utan efni þessarar greinar að skýra þann hugsana-
flutning.
Svo hefst leitin. Fólkið gengur upp á eyjuna. Það skiptir með
sér göngum, líkt og gangnamenn í fjárleitum á haustin.
Ganga hvers manns er 60—100 faðma breið. Þó fer það nokk-
uð eftir stærð eyjarinnar, sem leituð er, og hversu varpið er þétt.
Karhnennirnir taka með sér í leitina fötu undir egg og poka
undir dún. — í stað fötunnar hafa sumir haganlega riðna körfu
úr tágum. Hún er léttari. — En pokinn er dálítið skrýtinn. Það
er saumað fyrir báða enda á honum, en eitt op og ekki stórt
á annarri hliðinni. Niður um gatið er dúnninn látinn í pok-
ann, góði dúnninn í annan endann en sá vondi í hinn. Þannig
flokkar góður varpmaður þessa dýrmætu vöru við fyrstu snert-
ingu. A betra verður ekki kosið. Þessir pokar eru kallaðir þver-
bakspokar og vissi ég þá aldrei notaða nema í leitum. Raunar
eru þeir nú orðnir heldur fáséðir, en það eru hinir einu réttu
dúnpokar, og gamla fólkið vildi ekki nota aðra poka í leitir.
Konurnar taka aðeins með sér fötu eða körfu úr bátnum-
Svuntuna sína brjóta þær tvöfalda; binda hana upp í nrittið og
tína dúninn í hana. A þann hátt geta þær losnað við pokann-
Þær eiga nóg með fötuna. — En taka verður það fram, að leita-
svunturnar áttu ekkert skylt við pjötlur þær, sem kvenfólk ber
nú framan á sér við ýmis störf og kallar svuntur. En skrýtnar voru
þær orðnar í laginu, hlessaðar stúlkurnar, og ærið framsettar, þegar
lokið var við að leita stærri eyjarnar og þær fengu tækifæri til
að losa úr belvnum og heimtu aftur sína fyrri feyurð.
Ö O J O
Leitarmenn fylgjast vel að og gæta þess, að engin kolla veroi
eftir á milli þeirra né í þeirra eigin göngu. Það er metnaðarmál
að finna sem flest lireiður. Þeir fara undir hverja kollu. 1 elj3