Andvari - 01.01.1956, Blaðsíða 55

^^tovari
Benedikt Sveinsson
51
vandskilið var, og vakti aðdáun þeirra á orðsnilli góðskálda og
sagnameistara og á manngildi persóna. Og hjónin voru samhent
um, að bömin öll, jafnt dætur sem synir, fengju notið hinnar
f>eztu fræðslu og menntunar.
Benedikt var mjög gestrisinn og hafði gaman af að ræða við
gesti sína um þjóðmál og ýmiss konar fróðleik. í tómstundum
las hann mikið og var mjög vel að sér um hin óskyldustu efni.
Skáldsögur las hann þó aldrei, nema í handriti, og þá aðeins til
þess að bæta málfar að beiðni höfundanna. Hann kunni mjög
vel til laxveiða, og var honurn að því yndi og hressing að fara
1 veiðiferðir með vinum sínum. Hann hafði ferðazt víða um land
a hestbaki og þekkti hvarvetna örnefni, þar sem hann hafði lagt
leið sína, en hestamaður var hann ekki. Þótti honum furðulegt
að hitta menn, sem voru jafnvel að sér um kyn góðhesta og
hann var sjálfur um ættir á Sturlungaöld. Bæði höfðu þau hjónin
Uuun af garðrækt og stunduðu hana á lóð sinni við Skóla-
vörðustíg.
Til annara landa fór Benedikt aldrei nema 1928, er hópur
Norðmanna bauð honum þátttöku í svokallaðri Mira-ferð, vestur
um haf frá Noregi um Hjaltland, Orkneyjar og Færeyjar til
tslands. Ferðaðist Benedikt þá og nokkuð um Noreg. Hafði
liann mikla ánægju af öllu því ferðalagi.
Benedikt Sveinsson var snemma þjóðkunnur að drengskáp og
Prúðmennsku á vettvangi opinberra mála. Hann sagði eitt sinn
1 ræðu fyrir minni Jóns Sigurðssonar forseta:
„Hann sveigði aldrei frá réttu máli til að koma sér í mjúk-
mn hjá stjórn eða öðrum valdhöfum. Ræður hans og rit voru
nldrei aðgöngumiðar að embættum eða hitlingum. Hann lagði
ekki árar í bát, þótt það, er hann krefðist landinu til handa, væri
talið ,,ófáanlegt“. En svo var lengi vel um flest það, er hann
Barðist fyrir. Hann fór ekki að þvi, hvað í boði var hjá Dön-
um, heldur hinu, hvað réttur og sæmd og gagn þjóðarinnar krafð-
ist, að heimtað væri.“
Péttur Ottesen alþingismaður sagði réttilega í eftirmælum,