Andvari - 01.01.1956, Blaðsíða 106

102
Bergsveinn Skúlason
ANDVARI
marglita kuðunga á botninum. En þeim gengur víst illa að
koma kuðungunum til við sig, a. m. k. róta þeir sér hvergi. —
Vesalings gömlu hrannanna bíður víst ekkert annað en algjör
dauði. Þær leysast upp innan stundar og verða að næringu nýrra
jurta og dýra á sjávarbotni. Lögmálinu verður ekki áfrýjað.
Það er logn svo langt sem augað eygir, út til hafs og inn til
innstu fjarðarbotna. Austangolan, sem breiddi sig yfir fjörðinn
í gærkveldi, er sofnuð, en útnyrðingurinn, sem venjulega vaknar
þegar landsynningurinn sofnar, enn ekki vaknaður. Sólin skín
yfir opnum Þorskafirði, og bellir geislum sínurn yfir örmöl af
úrsvölum, dökkgrænum eyjum og lognstöfuð sund. Þetta er vestur
á Breiðafirði, þar sem þjóðtrúin segir, að eyjarnar séu svo margar,
að þær verði ekki taldar, um sumarsólstöður einbvern tíma á
fyrra helmingi þessarar aldar, meðan engir háværir mótorbátar
ösluðu eyjasundin, engir „traktorar" brutu niður varplöndin, með-
an margt fólk var enn í eyjunum — en hvergi minkur. Meðan
gamli tíminn sat enn að völdum vestur þar.
Og það er dauðahljótt á þessum bjarta vormorgni. Það er
eins og hin mörgu dýr, sem nú una lífinu á láði og legi þarna í
eyjaklösunum, séu enn ekki vöknuð af svefni næturinnar.
En kyrrðin er brátt rofin.
Fólk er á ferli.
Dýrin bregða blundi.
Maríuerlan skýzt senr snöggvast úr holunni sinni í bæjar-
veggnum. Haninn galar í kofanum. Krían þyrlast af eggjunum
sínum út í móunum, og rífur kjaft sem hún má. Tjaldurinn
gellur hátt á tanganum við sjóinn. Og æðarfuglinn, sem safnazt
hefur í varirnar yfir nóttina, til að gæða sér á grásleppuhrognum
og lifur, forðar sér ögn frá landi. Hann fer sér þó að engu
óðslega. Hann veit það af langri reynslu, að honum stafar engin
hætta af fólkinu, sem komið er á fætur. —
Fólkið — líklega tveir karlmenn og tvær konur — gengur fra
bænum til sjóar. Það hefur með sér dálítinn farangur: — Skrinu