Menntamál - 01.09.1964, Side 64

58
MENNTAMÁL
er miklu meiri en á líkamsstærð þeirra. Við sníðum ekki
fullorðnum mönnum töt af sömu stærð. Af sömu ástæðum
verðum við að sníða námsstakkinn eftir andlegum vexti
einstaklingsins, annars verður hann óskapnaður, barninu
bæði til lýta og ama. Frá sjónarmiði raunsærrar þekkingar
á getu nemenda virðist það furðtdega fjarstætt að ætla öll-
um börnum að ljúka saina námi.“ Prófessor dr. Símon Jóh.
Ágústsson lætur eftirfarandi orð falla um námsgetu tor-
næmra barna í bók sinni, „Hagnýt sálarfræði“ (I)ls. 117):
„Greindarsljó eða treggáfuð börn G.V. 70—85. Þau geta
ekki fylgzt með venjulegri kennslu í skólum. Þau þarf að
setja í sérbekki og haga kennslunni við þeirra hæfi.“
Við Islendingar erum ekki einir um dapurlega reynslu
al: sömu námskröfu fyrir alla jafnaldra nemendur. Sama
vandamál hefur komið upp hjá öllum öðrum þjóðum með
almenna skólaskyldu.
Lausn grannþjóða okkar var sii að setja á laggirnar sér-
staka hjálparskóla eða bekki lyrir tornæmu börnin, þar sem
námsefni var minna, kennslan einstaklingsbundnari og nem-
endur færri í bekk en í hinum almenna skóla.
Liðin er meira en hálf öld, síðan farið var inn á þessa
braut á hinum Norðurlöndunum, og hefur þarlendum
mönnum þótt reynslan skera ótvírætt úr um gildi sérkennsl-
unnar. Til dæmis lætur Daninn S. A. Tordrup svo um mælt
í bók sinni „Börnepsykologi“ (7. útg. Kbh. 1955) á bls. 199
og 201: „Það er staðreynd, að oft verður gagnger breyting
á tornæmum börnum, eftir að þau hafa verið flutt úr venju-
legum bekkjum í sérbekki, þar sem öll tilhögun er miðuð
við þarfir þeirra...... Mér virðist sérkennslan ótvíræður
fengur (et uomtvisteligt gode) fyrir tornæmu börnin. í stað
misheppnaðra tilrauna í venjulegu bekkjunum til að læra
tiltölulega yfirgripsmikið og of erfitt efni, gefst hverju
barni færi á að tileinka sér betur grundvallaratriðin, sem
það ræður við. Hvað kennslunni viðvíkur er árangurinn
vafalaust betri. Hið mikilvægasta er þó það, sem viðkemur