Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1931, Blaðsíða 131
129
En búizt er bráðum við, að lögð verði járnbraut Dakota-
megin árinnar norður eftir landi, og hlý’tur þá íslendinga-
bygð þessi að njóta góðs af. Af Dakota er annars sáralitið
bygt enn sem komið er, varla nema mjó mön meðfram aust-
urtakmörkunum, en land þetta er mesta flæmi, allt að því
fjórum sinnum stærra en Island.
Um Ný’ja Island er mönnum hér á landi miklu kunnugra
en hinar aðrar bygðir Islendinga í Vesturheimi. Menn vita,
að það var fyrir tilstilli Canada-stjórnar, að þessi nýlenda
var stofnuð, og að til þess var veitt stórmikið fé. Ný’lendan
liggur, eins og mörgum mun kunnugt, með fram vestur-
strönd Winnipeg-vatns sunnanverðs, í miðjum Canada-lönd-
um, hér um bil 100 enskar mílur norður frá Pembina. Liggur
fylkið Manitoba þar á milli. Jarðvegurinn er frjósamur.
skógur meira en nógur, og ógrynni ýmiskonar fiska í vatn-
inu, enda mun það fremur en allt annað hafa verið fiskiveið-
in, sem upphaflega dró Islendinga á þessar stöðvar. Hins
vegar hefir nýlendan ókosti svo mikla, að mjög er hætt við,
að allur þorri manna gefist þar upp og leiti burtu. Meðal
ókostanna er sá mestur, að jarðvegurinn er svo afar-vot-
lendur, og er því ekki unt að fá þar færa sumarvegi nema
með stórmiklum kostnaði, sem fátækum landnemum hlýtur
að vera of vaxið. Auk þess er veturinn bæði nokkuð langur
og afar-kaldur.
Hagur manna í Nýja íslandi er þó engan veginn eins bág-
borinn, eins og sumir hafa fyrir satt hér heima á Islandi.
Þannig er það sannfæring mín, að viðurværi almennings hér
á landi sé lakara en ekki betra en fólks í Nýja Islandi hefir
verið nú upp á síðkastið. Og miklu betri er híbýlaháttur
fólks þar orðinn enn í nokkurri sveit, sem eg þekki til hér
t heima. Um nýár í vetur voru nautgripir nýlendumanna
nokkuð á 14. hundrað, en fólkstalan, eins og áður er sagt,
ekki nema rúmlega þúsund. Af öðrum gripum er sára lítið:
fáeinir hestar, nokkuð af svínum og hænsnum, en af sauð-
fénaði svo að segja ekkert. Af ræktuðu landi eiga fæstir
meira en tvær ekrur, enda er landið seinunnið til akuryrkju
fyrir þá sök, að það er allt skógi þakið þar sem ekki eru
sökkvandi mýrar, og síðan menn fóru að tínast burtu hefir