Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 78

þau orð notuð í fréttadálki. Kristinn
maður þarf að lœra kristna merkingu
orða og hugtaka.
Sé nám í hinu kristna tungumáli,
þótt aðeins sé í frumatriðum, nauð-
synlegt venjulegum kristnum manni,
þá er frœðimennska í hinu kristna
máli nauðsynleg hverjum þeim, sem
kallaður er til að predika.1 Þetta er
mjög mikilvœgt. Nú, þegar kirkjan
hefir komizt að raun um, að henni
hefir mistekizt í því að koma boð-
skapnum til skila, þá má vera, að
hún einbeiti sér svo mjög að því að
komast í nána snertingu við þá, sem
hún þarf að eiga samskipti við, að
henni mistakist að ná nauðsynlegri
þekkingu á því, sem hún þarf að
boða. Þetta á ekki aðeins við um
starfsemi Guðs í sögunni, heldur á
það engu síður við um það tungu-
mál, sem algjörlega er bundið þess-
ari boðun, og er hluti þess, sem gef-
ið hefir verið.
I annan stað: Snúum okk-
ur að því að koma til skila
á tungumáli trúarinnar, — þvl að
viðurkenning á þessu tungumáli og
lœrdómur þess fullna ekki verk pred-
ikarans. Hann verður að lœra að
koma til skila á þessu tungumáli.
Verði það ekki gjört, verður það
dautt tungumál. Strax og hann tekst
þetta á hendur er hann flœktur í mál-
farslega erfiðleika. Svo dœmi sé tek-
ið hefir orðið ,,ást‘' aðra merkingu
í biblíulegu máli, heldur en í kvik-
myndaheiminum. Þannig er predik-
unin einnig háð túlkunarerfiðleikum
mála á milli. Þessi barátta er enda-
laus. Hver kynslóð talar eigið mál,
og í hverri kynslóð eru ólíkir hópar
manna, sem nota mismunandi ma
far. Auk þess tilheyrir predikarin^
sérstöku tímaskeiði og á sitt eið'
málfar.
Það málfar nútímans, sem almen'1
ast er, hefir ein kenni sitt af drottnun
vísinda og tœkni. Málfar nútíma
manns hefir einkenni af hugsun, sen1
tengd er vísindum. Annað málfar' f
einnig notað. Það hefir einkenni s'n
af hagsýslu og fjármálum. Van
predikarans á 20. öld er því 5°'
hvernig þýða skuli mál trúarinnm
með tilliti til þeirra mála, sem nefn
hafa verið. Vandinn er ekki aðeins s°
að finna samstœðileg orð, svo að 0
fagnaðarerindisins fái m e r
i n g u , heldur og orð, sem e
rugla, ekki setja úr sam
h e n g i eða fœra úr lagi það, sen
átt er við með máli trúarinnar.
Þetta er ekki nýr vandi. Þessi van
kom fram snemma í sögu kristinn0
kirkju. Á 2. öld var kirkjan „kafin a
eyrum upp" í þessum vanda. H°nn
kom fram með gnostikum. Það
k
kk'
árekstrum við þá, sem séð va
rð
ða
fyrsta sinni, hvað tungumála- e'
málfœrisárekstur var afdrifar'^ur.
Gnostikar reyndu að koma
kristnu boðun til skila með mönna|1
síns tíma. Er þeir gerðu það,
notuðu þeir ekki aðeins mál trU°g
innar, heldur málfœri síns tíma.
því breyttu þeir svo merkingu I °r^ur^
hins guðlega máls, að svo fðr 0
þeir predikuðu „annað fagnaðarer
indi". Dœmi þess er orðið
Það kemur 400 sinnum fyrir í Nýl
testamentinu með greinilegri Nýia^
testamentis merkingu, sem þarf 0 ,
lœra. Gnostikar notuðu þetta °r^
76