Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 79

r^srkin , / ,
'ngu svo ólíkri hugsun samtím-
ns/ að þag hœ^i að hafa merkingu
nms n , .
Ta ”ersonulega foour.
P hinnar raunverulegu hlutlœgu
óh>|nCreteneSS) merkingar leiddi til
0 utce9rar merkingar, (abstraction),
^9 orðið „faðir' fékk því merkingu
e|.nr|ar hcestu stöðu í alheimi. Þetta
það, sem Nýjatestamentið
SQr^ro^essor Laeuchli hefir dregið
frá ^ ^rnm atr'ði í ummyndun máls
^ nstinni merkingu til gnostiskrar
jn r 'n9ar, þar sem hin kristna merk-
^ °ðskaparins glatast algjörlega.2
^álfar um jesðm Krjst er gkki
arT|ar raunverulegrar, hlutlœgrar
m®r_kingar (concrete). Hann hefir
' hold og blóð. Hann er ekki
2 meðai manna.
aðurinn verður orrustuvöllur milli
0 ds og anda. Hann er ekki heild.
esl<ta Ver^ur þv' hinn hei:ir'
1 skilningur á manninum er af-
rc®ktur.
^ 'blíulegt raunsœi (realism) vikur
4 ^r'r ^áknmáli (symbolism).
Qmlatestamentinu er hafnað og
^ e því fer skilningurinn á Guði
em skapara, er á samskipti við
menn.
5 g ^
ert samfélag trúarinnar er á
ti|v U' k'rkjan er aeon, hefir for-
eru (pre-existent) og er himnesk.
Dcemi k
sern Pessi sýna öll merkingartap,
tú|kuVarð Vegna mistaka á 2. öld í
rriQi m. ms 9uðlega máls á samtíma
t 'ð guðlega mál var úr lagi
^ I t .
Kirkjan á 20. öld er
einnig „kafin að eyrum upp“ í sama
vanda. Hún hefir gert margar tilraun
ir til að setja fagnaðarerindið í orð,
sem hafa merkingu fyrir 20. aldar
mann. Þörf þessa hefir verið brýn,
vegna þess að 20. aldar maður hefir
verið þjálfaður til að athuga fyrirbœri
(phenomena) og þannig aflað sér
þekkingarforða, sem stöðugt hefir
verið staðfestur með tilraunum. Þekk-
ing, fyrir 20. aldar manni, er sam-
staðan við „hvernig" („know-how").
Guð er hins vegar ekki „hlutur", sem
hœgt er að segja um „hvernig"
(„know-how"). Hann getur verið
tengdur „hlutum", en samkvœmt the-
ismanum, þá er hann Annar en
a I I i r „hlutir". Sé þv! þekking, í
rauninni og að skilningi 20. aldar
manns, þetta „hvernig" („know-
how"), þá fellur Guð alls ekki að
ferli þeirrar þekkingar. Hann verður
ekki „þekktur" þannig („knowable").
Hann er ekki þar.3
Hvernig á að túlka tungumál trú-
arinnar fyrir þessu fólki? Tilraunir eru
gerðar. Þýðendur eigum við. Þá skal
ekki vanmeta. Þeir hafa mikilvœgt
kristið starf með höndum. Þeir hafa
helgað sig kristinni boðun, en þess-
arar spurningar verður alltaf að spyrja
hvern og einn þeirra: Er hann að fœra
úr lagi, úr samhengi, með því að
þýða boðskapinn á samtíma mál?
Hluti af ógn þessarar aðstöðu er sá,
að œrið oft fœst svarið við þessu
ekki fyrr en eftir töluverðan tíma. Þá
má vera að mikið tjón hafi verið
unnið.
Enginn efi er á því, að Fredrich
Schleiermacher virtist koma fagnað-
77